شبیخون فرهنگی! چرا دلواپس نیستید؟!
متاسفانه چندین سال است که شاهد پخش سریال‌هایی از صدا و سیما هستیم که قسمت‌هایی از آن مغایرت کامل با شئونات و سفارشات اسلام و عرف جامعه اسلامی ایران دارد.
صحنه‌هایی که واقعا پخش آن به گسترش بی‌بندو باری و سست شدن بنیاد‌های خانواده دامن می‌زند. معمولا هر چیزی و یا رفتاری که اکثریت نسبی جامعه آن را نپسندند عرف محسوب نمی‌شود صحنه‌هایی از قبیل ارتباطات دختران و پسران با هم از قبیل قدم زدن در خیابان، پارک و حتی رفتن به رستوران وبا هم غذا میل نمودن و....
به عنوان یک مساله عادی و طبیعی جلوه دادن غیر از اینکه تبلیغ به گسترش این رفتار‌ها در جامعه می‌شود و قبح این رفتار‌ها ریخته می‌شود و اگر خانواده‌ای این نوع رفتار از طرف فرزندان خود مواجه شوند و بخواهند از آن جلوگیری نمایند و یا برخورد نمایند یقینا با اعتراض فرزندان خود مواجه و باسخ خواهند شنید که اگر ایرادی بر این نوع ارتباطات وارد است پس چرا در صداوسیما به نمایش گذاشته می‌شود؟!
آیا واقعا مسئولین صدا و سیما و یا هر خانواده مذهبی و مقید به خود اجازه می‌دهند دخترشان با پسر مورد علاقه خود تماس بگیرد و قرار ملاقات در پارک و یا رستوران بگذارد (قسمت ۵۷ سریال همه چیز آنجاست و یا سایر سریال‌های سنوات گذشته)
کدام یک از مراجع عالیقدر چنین فتوایی دارند که دو جوان نامحرم قبل از ازدواج بدون حضور اعضاء خانواده آنهم در داخل رستوران چنان راحت با هم به گفتگو بپردازند که گویی واقعا با هم ازدواج نموده و همسر هم هستند؟ چند درصد خانواده‌های ایرانی چنین فرهنگی را می‌پسندند که راحت از صدا و سیما فرهنگ سازی می‌شود و متاسفانه کم کم در جامعه حتی جوامع مدهبی نیز عادی خواهد شد مگر این گونه رفتار‌ها منکر محسوب نمی‌شود چرا عزیزانی که تریبون در اختیار دارند به نقد اینگونه سریال‌ها نمی‌پردازند؟
چرا امامان محترم جمعه و جماعت و سایر عزیزان نگران این موضوع نیستند و به آن بصورت جدی نمی‌پردازند؟ چرا اجازه پخش به اینگونه سریال‌ها داده می‌شود؟ بخصوص عزیزان دلواپس که نسبت به قدم زدن آقای ظریف حساس هستند تضعیف بنیاد‌های اصلی خانواده و ارزش‌های آن برایشان اهمیت ندارد؟ چرا از اختیارات نظارتی خود در مجلس استفاده نمی‌نمایند و جلوی ترویج این نوع رفتار هارا نمی‌گیرند؟ و آیا این امر در آینده دامنگیر حتی خانواده‌های بسیار مذهبی نخواهد شد؟
آیا پخش این گونه سریال‌ها و گنجاندن حتی صحنه‌های بسیار کوتاه از این رفتار‌ها مصداق شبیخون فرهنگی نمی‌باشد؟!
آیا ترویج چنین رفتار‌هایی در آینده باعث نخواهد شد که دیگر عمومی شده و خواستگاری‌های رسمی و ازدواج‌های سنتی و دینی جایگاه خود را در جامعه از دست داده و قدیمی جلوه نماید؟
آیا دیگر آن‌موقع هم می‌توانیم تقصیر را به ماهواره‌ها و فضاهای مجازی نسبت دهیم؟ و یا باید بگوییم خودم کردم که لعنت بر خودم باد؟!
