ایده بقای گونه‌های غیرمتخصص به اوایل قرن نوزدهم برمی‌گردد، و بر اساس آن حیوانات همه‌کاره کمتر در معرض خطر انقراض قرار می‌گیرند
پس از برخورد یک سیارک بسیار بزرگ با زمین در حدود ۶۶ میلیون سال پیش، یک واقعه انقراض جمعی روی داد که طی آن تقریبا تمامی دایناسور‌ها و بسیاری از پستانداران از میان رفتند. با این وجود، برخی از پستانداران کوچک زنده ماندند و به اجداد تمام پستاندارانی تبدیل شدند که امروزه زنده هستند.
تا مدت‌ها تصور عمومی در مجامع علمی این بود که پستانداران کوچک از رویداد انقراض بزرگ جان بدر بردند، چون «همه‌کاره و همه‌چیزخوار» بودند. یک پژوهش جدید نشان داد که لزوما اینطور نبوده است، و پستانداران اولیه اتفاقا برخی رفتار‌های تخصصی داشته‌اند که به امتداد حیات آنها کمک کرده است.
ایده «بقای گونه‌های غیرمتخصص» به اوایل قرن نوزدهم برمی‌گردد، و بر اساس آن حیوانات همه‌کاره و همه‌چیزخوار کمتر در معرض خطر انقراض قرار می‌گیرند.
تحقیقات جدید نشان داد پستاندارانی که زنده مانده بودند، فقط در مقایسه با اخلاف‌شان به همه‌کاره بودن تعبیر شده‌اند، وگرنه در زمان خودشان متخصص بوده‌اند.
این پستانداران اولیه در اصل حیوانات بسیار پیشرفته‌ای برای زمان خود بودند، و ویژگی‌های جدیدی به دست آورده بودند که آنها را دارای انعطاف‌پذیری تکاملی کرده بود که باعث شد از واقعه انقراض دایناسور‌ها جان بدر ببرند.
پژوهشگران به منظور بررسی دلیل بقای پستانداران اولیه یک درخت خانوادگی عظیم برای «سیناپسیدها» ایجاد کردند. این‌ها گروهی از حیوانات هستند که پستانداران آخرین اعضای بازمانده آن هستند.
محققان دریافتند که روند تکاملی سیناپسیدها با روایت بقای گونه‌های کوچک و غیرمتخصص همخوانی ندارد. در برخی موارد مشاهده شد که سیناپسید‌هایی که زنده ماندند جزو گونه‌های بزرگتر بودند، و لزوما فقط حشره‌خواران عمومی نبودند.
در جایی که برخی از بازماندگان انقراض‌های دسته‌جمعی در ابتدا غیرمتخصص به نظر می‌رسیدند، تجزیه و تحلیل دقیق‌تر نشان داد که آنها ویژگی‌های جدیدتر و بدیع‌تری داشتند. همین ویژگی‌ها به آنها کمک کرد تا رویداد‌های انقراض مختلف را پشت سر بگذارند و پستانداران فعلی را به وجود آورند.
