اگر وضعیت اداره‌ی جامعه‌ای توسط مسئولین به گونه‌ای باشد که مردم در آن جامعه احساس «ارزشمند بودن»، «عدالت اجتماعی» و «امنیت اقتصادی» نکنند، به احتمال زیاد سطح «مشارکت و تعهد اجتماعی»، مردم نیز کاهش می‌یابد چراکه مردم به دلیل عدم اعتماد به ثبات مدیریتی و مسئولیت‌پذیری و دغدغه‌مندی مسئولین، دچار احساس ناامنی روانی و اقتصادی می‌شوند در نتیجه نمی‌توان انسجام گروهی مردم در تمکین از محدودیت‌های وضع‌شده را انتظار داشت.
