در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۵ مطلب
سیاست خارجی ترامپ ترکیبی از واقع‌گرایی و آرمان‌گرایی گزینشی است. در حالی که ترامپ بر منافع اقتصادی و امنیتی ایالات متحده تأکید دارد، در مواقعی به‌ویژه در قبال اروپا، آرمان‌گرایی را به‌صورت ابزاری برای فشار بر دیگر کشورها به‌کار می‌گیرد. این رویکرد به‌ویژه در مواجهه با کشورهایی مانند آفریقای جنوبی و اروپا که مسائل حقوق بشری در آن‌ها مطرح است، خود را نشان می‌دهد. در نهایت، سیاست خارجی ترامپ به نوعی بین‌الملل‌گرایی با رویکرد ضد «بیدارگری» و لیبرالیسم فرهنگی است.
دکترین معامله‌محور ترامپ، رویکردی واقع‌گرایانه و غیرایدئولوژیک به سیاست خارجی است که بر منافع اقتصادی مشترک و مذاکره با هر کشوری حتی دشمن تأکید دارد. ترامپ در سفرش به خاورمیانه با لغو تحریم سوریه و تلاش برای توافق هسته‌ای با ایران، این دکترین را آزمود. اما بی‌توجهی او به ارزش‌های سنتی آمریکا و حمله به رؤسای‌جمهور پیشین، خطر تکرار اشتباهات تاریخی مانند نیکسون را به‌همراه دارد.
هنری کیسینجر در سال ۲۰۱۸ پیش‌بینی کرد که ترامپ ممکن است پایانی بر تظاهر‌های کهنه دوران‌ها باشد. اکنون به نظر می‌رسد سیاست خارجی ترامپ بر واقع‌گرایی استوار است، کنار زدن افسانه‌ها از قدرت هژمونیک آمریکا، محدودیت‌های اروپا و واقعیت‌های جنگ اوکراین را آشکار می‌کند. این تغییرات، با وجود کمبود زبان دیپلماسی سنتی، بر نیاز به رویکردی جدید در سیاست بین‌الملل تأکید دارد.
از دهه ۱۹۶۰ تا ۱۹۹۰ میلادی عرصه روابط بین‌الملل با جنگ میان پارادایم‌ها درگیر شد. نظریه پردازان و صاحب نظران بر سر بهترین راه برای اندیشیدن و چگونگی مطالعه سیاست بین الملل با یکدیگر اختلاف نظر داشتند. این رویارویی ظریف بود، اما اساسا به درگیری میان کسانی که دیدگاهی واقع گرایانه نسبت به سیاست بین الملل داشتند و کسانی که این دیدگاه را قبول نداشتند محدود و خلاصه شد.
بسیاری از افراد تصور می‌کنند که خوش‌بینی و مثبت‌اندیشی یکی از راه‌های موفقیت در رسیدن به اهداف است؛ ولی این باور نیز بعد از شکست ممکن است به ناامیدی بیانجامد. محققان تفکر واقع‌بینانه را به جای تفکر خوش‌بینانه توصیه می‌کنند.
