مسعود کیمیایی که در کنار داریوش مهرجویی از آغازگران موج نوی سینمای ایران بود در مراسم تشییع دوست و همکار قدیمی‌اش از شدت اندوه قادر به صحبت نبود و در صحبت‌های کوتاهی گفت: هیچی نمی‌توانم بگویم...
در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۲۶۸ مطلب
مسعود کیمیایی که در کنار داریوش مهرجویی از آغازگران موج نوی سینمای ایران بود در مراسم تشییع دوست و همکار قدیمی‌اش از شدت اندوه قادر به صحبت نبود و در صحبت‌های کوتاهی گفت: هیچی نمی‌توانم بگویم...
صفا مهرجویی در پیام خود نوشته بود: دنیا یک پدر خوب و بزرگ را از دست داد.ای کاش سرنوشت جور دیگری رقم می‌خورد. من میدانم و مطمئنم که خاطره پدرم زنده می‌ماند هم بخاطر آثارش و هم بخاطر زندگی شریفش. از صمیم قلب قدردان مردم و هنرمندان هستم که در غیاب من مراسم را برپا کردند.
پیام فریار جواهریان همسر سابق مهرجویی نوشت: در آستانه پیری هستم و هنوز از نبود مادر و پدرم رنج می‌برم... وای به حال مریم و صفا و مونا... چطور یک شبه بچه یتیم شد...
مهرجویی ایده‌های بسیاری برای فلسفه‌ورزی و طرح مسائل پیچیده و غامض در فیلم‌ها و آثارش داشت اما هیچ‌گاه نخواست آن‌ها را برای طیف محدودی از مخاطبان که شاید از نگاه برخی «خاص» هم باشند، روایت کند، او همیشه برای همه مخاطبان سینمای ایران فیلم می‌ساخت و این آموزه‌ای بزرگ و کلیدی است که از این فیلمساز برای سینمای ایران به یادگار خواهد ماند.
محمدرضا صابری، دبیر و سخنگوی انجمن سینماداران، اعلام کرد چهارشنبه ۲۶ مهرماه ۱۴۰۲ به دلیل مراسم تشییع پیکر داریوش مهرجویی، فیلمساز بزرگ سینمای ایران، و همسرش وحیده محمدی‌فر سینما‌ها تا ساعت ۱۷ عصر تعطیل هستند.
نامه‌ای دست‌نویس از داریوش مهرجویی به تاریخ ۵ آوریل ۱۹۶۵ [برابر با ۱۶ فروردین ۱۳۴۴]در دست است که همراه با نسخه‌ای از همان نشریه برای فروغ فرخزاد فرستاده شده است.
در اطلاعیه پلیس آمده است: «خبر برخی رسانه‌ها در خصوص دستگیری قاتل یا قاتلان مرحوم داریوش مهرجویی و همسر ایشان کذب است و انتظار می‌رود تا رسانه‌های محترم مبتنی بر اخبار متقن و از مسیر دفتر سخنگوی پلیس اطلاع رسانی کرده و از گمانه‌زنی‌های بی اساس در مورد دوری کنند.»
شبکه نمایش بخش ثابتی از کنداکتور خود را در هفته آتی را به مرور آثار زنده یاد داریوش مهرجویی اختصاص می‌دهد.
زنده‌یاد داریوش مهرجویی در یکی از اظهارنظرهای دردناک خود، صراحتاً گفته بود: «من آنچنان که باید و شاید از مسیر فیلم‌سازی‌ام در ایران راضی نیستم، برای اینکه دائما در جنگ و جدال یا در معارضه با سیستم نظارت و سانسور بودم. چه قبل از انقلاب و چه بعد از انقلاب. بسیاری از کارهای من از «گاو» گرفته تا «پستچی» و «دایره مینا» و «مدرسه‌ای که می‌رفتیم»، از یک سال تا سه سال توقیف بودند یا سانسور شدند. جالب اینکه همین فیلم‌ها که بعدا اجازه اکران گرفتند، در فستیوال‌ها و جشنواره‌های مختلف داخلی و خارجی جایزه…
سینماگران افغانستانی در یک نامه سرگشاده خواستار شناسایی و به کیفر رساندن عاملان قتل این زوج سینماگر ایرانی از سوی نهاد‌های عدلی و قضایی جمهوری اسلامی ایران شدند.
