«یکی از باورهای غلط در ادبیات سیاستگذاری ایران، این است که موقعیت جغرافیایی ارزش ذاتی دارد و جهان ناگزیر است روزی به اهمیت آن پی ببرد. این توهم، نهتنها موجب غفلت از تحولات محیطی شده، بلکه ایران را در موضع انفعالی نگه داشته است. درواقع موقعیت جغرافیایی تنها یک مزیت نسبی است که اگر با اراده راهبردی، سرمایهگذاری و دیپلماسی همراه نشود، به هیچگونه مزیت رقابتی تبدیل نخواهد شد.»