در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۶ مطلب
شنبلیله گیاه بومی مناطق مدیترانه، خاورمیانه و آسیا است و خواص درمانی زیادی دارد. ارتفاع این گیاه حدودا ۳۰ تا ۶۰ سانتی‌متر است و برگ‌های سه‌تایی دارد. از دانه‌های شنبلیله به عنوان ادویه و دارو استفاده می‌کنند. این گیاه سرشار از ترکیبات مغذی از جمله پروتئین، ویتامین‌ها (به‌ویژه ویتامین B۶) و مواد معدنی نظیر آهن و منیزیم است. این ترکیبات باعث شده که شنبلیله در طب سنتی به عنوان یک مکمل طبیعی برای درمان بسیاری از مشکلات و بیماری‌ها شناخته شود.
شنبلیله گیاهی علفی با برگ‌های متناوب است که در طب سنتی با نام حلبه شناخته می‌شود و طبیعت آن گرم و خشک بوده و ملین، رقیق‌کننده اخلاط غلیظ، روان کننده ادرار و خون قاعدگی و مقوی ریه است.
نوشیدن آب شنبلیله که به مدت یک ماه با معده خالی در صبح خیس خورده است به حل سریع سنگ‌ها کمک می‌کند و سلامت کلیه‌ها و مجاری ادراری را حفظ می‌کند.
در یک مطالعه حیوانی، عصاره خشک بذر شنبلیله با دوز ۱۵ میلی‌گرم بر کیلوگرم وزن حیوان توانسته است قند خون را در موش‌های آزمایشگاهی دیابتی کاهش دهد.
زکریای رازی شنبلیله را برای مداوای بیماری دیابت مورد استفاده قرار می‌داده است. دانه‌های شنبلیله دارای روغن ثابت حاوی اسید‌های چرب ۶ درصد ترکیبات موسیلاژ به میزان ۲۸ درصد و پروتئین ۲۲ درصد، اسید آمینه‌های آزاد، کربوهیدرات ها، فلاونوئیدها، روغن فرار، استرول‌ها است. در مطالعات حیوانی مصرف بذر شنبلیله گلوکز خون ناشتا را هم به صورت حاد و مزمن کاهش می‌دهد.
بر اساس یک پژوهشی که در سال ۲۰۱۵ در «مجله بین المللی ویتامین و تحقیقات تغذیه» منتشر شد، مشخص گردید ۱۰ گرم روزانه دانه شنبلیله خیسانده شده در آب گرم می‌تواند به کنترل دیابت نوع دو کمک کند.
