فعالیت عمده تجارتخانه بن مارشه در ایران در زمینه کفش بود. در این دوران غالب مردم گیوه، چاروق و نعلین می‌پوشیدند. چاروق از چرم ضخیم ساخته می‌شد و دور دهانه آن با تسمه چرمی جمع و به دور پا محکم می‌شد و نوک آن رو به بالا بود. نعلین هم کفشی بدون پاشنه و پشت پا بود. به مرور زمان، کشف ساغری و کفش دستک‌دار هم در دوره قاجار متداول شد.
