فوتبال آن روزهای ایتالیا کاملا استراتژیک و در مجموع دفاعی بود؛ در واقع فوتبال سرگرم‌کننده، فدای عملگرایی خشک شده بود.لنتینی خیلی به این فلسفه علاقه نداشت. فوق‌العاده بااستعداد بود و به نظر می‌رسید که گوشش چندان به حرف‌های مربی بدهکار نیست؛ بدلی جذاب برای شیوه به‌شدت منظم و تاکتیکی فوتبال کشورش.
