میشل فوکو، فیلسوف و پژوهشگر تاریخ و تبارشناسی، در سال۱۳۵۷ تصویری واقع‌بینانه و ژرف از تهران به دست می‌دهد؛ شهری که شمالش به سلسله جبال برف‌آلود البرز می‌رسد و جنوبش به کویر و دریاچه نمک. تهران طی سه قرن گذشته، گذرگاه و اقامتگاه هزاران سیاح و هنرمند و دیپلمات و مستشرق بوده که هر یک به اقتضای ماموریت و سمت یا نظرگاه انتقادی–توصیفی خویش این شهر را در آثاری که خلق کرده و متونی که نوشته‌اند، بازنمایی کرده‌اند.
