در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۹۸ مطلب
بازگشت دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا، به قدرت ایران را در موقعیتی قرار داده است که باید میان احتمال بازگشت به دیپلماسی و خطرات رویارویی مستقیم، تعادل برقرار کند. مقامات ارشد ایران با احتیاط زیادی عمل کرده‌اند و سیاست‌هایشان را منوط به رفتار دولت جدید آمریکا کرده‌اند. این رویکرد محتاطانه ناشی از ابهاماتی است که بازگشت ترامپ به همراه داشته است؛ ابهاماتی که طیفی از سناریو‌ها را در بر می‌گیرند: از بازنویسی یک توافق جامع جدید تا ادامه کمپین فشار حداکثری به شکلی تازه. سناریوی نگران‌کننده‌تر،…
پس از تصمیم آمریکا برای بازگرداندن فشار حداکثری و پاسخ صریح رهبری، بسیاری از فعالان سیاسی و رسانه‌ها به این مهم پرداختند. برداشت آنان از این رفتار دوگانه ترامپ این بود که او به‌دنبال مذاکره عادلانه نیست. او می‌خواهد ایران را تا حدی ضعیف پای میز مذاکره بنشاند که به تمام خواسته‌هایش برسد و در نهایت پیروز این میدان باشد.
حسین صفدری گفت: «هر چیزی وقت خودش را لازم دارد، در حال حاضر وقت مذاکره نیست، کسانی که حرف از مذاکره می‌زنند، چیزی عایدشان نمی‌شود.»
«هماهنگی مقامات عالی‌رتبه کشور، قوای سه‌گانه، شورای عالی امنیت ملی، رسانه‌ها به‌ویژه صداوسیما، تریبون‌های عمومی و جریان‌ساز مانند نمازجمعه‌ها، شخصیت‌ها و گروه‌های سیاسی و احزاب تأثیرگذار باید در حرکت و عزم و اراده ملی برای حفاظت از منافع کشور، از هرگونه اقدام یا اظهارنظری که می‌تواند منافع و موقعیت ایران در مذاکرات را تهدید و تحدید کند، بپرهیزند. شجاعت و درایت رئیس‌جمهور و اعضای دولت و همدلی سایر قوا و همه دلسوزان و خیرخواهان کشور باید پشتوانه و حمایتگر تصمیم دولت برای مذاکره باشد.»
یک روزنامه اصولگرا مذاکره با آمریکا را به معنی بازگشت به نقطه آغاز مذاکرات در ۲۰ سال پیش تلقی کرد.
روزنامه اصولگرا نوشت: «درخواست ایران برای توافق جامع در واقع تن دادن به همه خواسته‌های غیرمشروع آمریکاست، چرا که آنان همواره به‌دنبال کشاندن ایران به سمت توافق جامع با خود و نه توافق جامع میان طرفین بوده‌اند؛ بنابراین، ما باید قبل از ورود به مذاکره جدید، در داخل تکلیف این موارد را مشخص کنیم. آن وقت پاسخ ما به این مطالبات آمریکا چه منفی باشد و چه مثبت، ورود به مذاکره معنا و مفهوم ندارد. »
یک روزنامه آمریکایی در مطلبی به وضعیت فعلی ایران و روی کار آمدن دونالد ترامپ تا چند روز دیگر پرداخت و نوشت که در این شرایط تهران و واشنگتن در دوراهی انتخاب قرار می‌گیرند و باید بین مذاکره و رویارویی یکی را انتخاب کنند. در این مقاله به مشکلات احتمالی انتخاب گزینه رویارویی پرداخته شده و آمده است که اکنون ترامپ فرصت جدیدی دارد و بیایید امیدوار باشیم که او و همتایانش در ایران از این لحظه - قبل از سپری شدن زمان- نهایت استفاده را ببرند.
«آمریکا با زبان و عمل می‌گوید اهل مذاکره و تعهد نیست، اما به برخی کشور‌ها می‌گوید بیا با ما مذاکره کن؛ مگر دیوانه‌اند که با شما مذاکره کنند؟ شما به مذاکره‌ای که به تأیید سازمان ملل رسیده، پایبند نیستید».
یک تحلیل‌گر دیپلماسی می‌گوید: «برجام نمونه پیروزی دیپلماسی است، هر چند که برخی معتقدند که اجرای آن به‌طور کامل محقق نشد، اما پول‌هایی که طی مراحل مختلف به‌واسطه این توافق کشور وارد شدند، نشان‌دهنده جنبه‌های مثبت این توافق بود.»
ترامپ علاقه خود را به آنچه او یک توافق «ساده» برای جلوگیری از دستیابی ایران به سلاح‌های هسته‌ای توصیف کرده، نشان داده است. اما شرایط هر توافقی باید پیچیده باشد تا تأثیر معناداری داشته باشد. تهران و واشنگتن باید درباره محدودیت‌های برنامه هسته‌ای ایران، قوانین مربوط به رفتار منطقه‌ای این کشور و میزان کاهش تحریم‌ها و تضمین‌های امنیتی که ایران ممکن است دریافت کند، به توافق برسند. حل این مسائل نیازمند مذاکرات گسترده‌ای است به‌ویژه برای اطمینان از اینکه توافق پایدار، قابل راستی‌آزمایی و اجرایی است.
