انتصاب علی لاریجانی به دبیری شورایعالی امنیت ملی به دو شرط ظرفیت بسیار بالایی برای تغییر و تحول در کشور دارد: اولین شرط، اصلاح رویکرد سیاسی کشور در سیاستهای داخلی و خارجی است. شرط دوم، ارائه چهره سیاسی بهروزشدهای از آقای لاریجانی برای اعتمادسازی است.»
رئیس مجلس شورای اسلامی در پیامی ضمن تبریک انتصاب «علی لاریجانی» به عنوان دبیر شورایعالی امنیت ملی از آمادگی قوه مقننه برای همکاری با شورای عالی امنیت ملی خبر داد.
سخنگوی جبهه اصلاحات با بیان اینکه «امیدواریم که با آمدن آقای لاریجانی حداقل یک سامانی به نهادهای امنیتی و حفرههایی که ایجاد شده و متأسفانه تمامیت کشور و تمامیت ارضی کشور را مورد تهدید قرار داده است، داده شود»، گفت: «باید خطکشیهای خودی و غیر خودی و نگاههای گزینشی که متأسفانه نهادهای امنیتی پیدا کردهاند، با آمدن آقای لاریحانی مورد کارشناسی جدیتر قرار بگیرد و نهادهای موازی که زائد هستند، در هم ادغام شوند و ما شاهد نابهسامانی در حوزههای امنیتی نباشیم.»
چه اتفاقی میافته وقتی یک کشور وارد فصل هفتم منشور ملل متحد میشه؟چرا ایران وارد این فصل شد و چطور؟ و چرا «مکانیسم ماشه» دنبال بازگرداندن همه چیز به آن دوران است؟
تغییر فعلی در شعام، تنها یک جابهجایی فردی نیست. این اتفاق میتواند آغاز تحولی راهبردی در جهتگیریهای کلان کشور باشد؛ گذر از یک گفتمان، به سوی روایتی تازه از امنیت، دیپلماسی و مدیریت بحران. در نگاهی کلانتر، شاید بتوان گفت که سعید جلیلی نماد پایان یک عصر است؛ و علی لاریجانی نشانه آغاز دورانی دیگر.
لاریجانی پیش از این یک دوره دو ساله از ۱۳۸۴ تا ۱۳۸۶ دبیر شعام بود و ۱۸ سال بعد بار دیگر به این نقطه باز میگردد. سوال اصلی که تحلیلگران همچنان میپرسند این است که حضور او در این جایگاه قرار است چه نتیجهای به دنبال داشته باشد.
«مردم علاقهمند به نظام اسلامی شاهد بودند که جنابعالی در طول دوران انقلاب و برپایی نظام در عمدهی سنگرهای انقلاب و نظام برغم پارهای از کم لطفیها و نادیده انگارهایها به پای نظام ایستادید و همه آسیبهای نا آگاهان و آزارهای مغرضان را برای رضای الهی و حفظ وحدت و یکپارچگی مردم تحمل کردید.»