پزشکیان به شدت از تعامل جدی دیپلماتیک با ایالات متحده حمایت کرده است و استدلال میکند که نزدیکی برای بهبود اقتصاد ایران ضروری است؛ با توجه به اینکه روابط بینالمللی کشور عمدتا در حوزه اختیارات مقامات عالی رتبه است، تغییر سیاست خارجی ایران برای پزشکیان، سختتر خواهد بود.
تفاهم در کابینه با سیستم ۵۰، ۵۰ تخریب میشود. در شرایطی هستیم که اختلاف نظر در کابینه، آخرین چیزی است که لازم داریم. اگر قرار است جریانهای مختلف در کابینه حاضر باشند باید ترجیحا جریانهایی باشند که با هم همفکری دارند. مگر این که آقای پزشکیان افرادی را پیدا کند که حق و عدالت و منطق را بر جریان سیاسی ارجحیت میدهند و درگیری سیاسی پیدا نمیکنند.
در روزهای گذشته، زمزمههایی مبنی بر انتخاب تیم دولت چهاردهم با یک رویکرد کارشناسی به گوش میرسید؛ این موضوع باعث شده است که بسیاری انتظار داشته باشند گزینههای امیدوارکننده وارد دولت چهاردهم شوند.
درباره حضور خانمها در کابینه، نباید صفات سلبی قرار دهیم. مثلا بگوییم اگر یک خانم رزومه وزارتخانهای نداشت پس نباید انتخاب شود، بلکه باید بیشتر به دنبال صفات ایجابی باشیم. یعنی بگوییم اگر یک خانم تخصص و توانایی دارد یا به لحاظ علمی، توانمندی اجرایی و امثالهم در شرایطی است که میتواند مشکلات کشور را حل کند، بسیاری از وزراتخانهها میتواند مهیای وزارت این بانوان باشد.
برخی در شبکههای اجتماعی و فضای مجازی به سن و سال آقای عارف نقد دارند و میگویند بهتر بود شخصی کم سن و سالتر برای این پست انتخاب میشد، اتفاقا اصل و پایه این نقد اشتباه نیست و حتی نقد درستی است. خود من، پیشتر تاکید کرده بودم که بهتر است جوانگرایی در دولت رخ دهد و نیروهای جوانتر سکان هدایت و امور اجرایی کشور را در دست بگیرند. اما، تصور میکنم در شرایطی که آقای پزشکیان قرار گرفته اند، چالشی جدی پیش رو دارند که باید حتما روی مسئله وفاق نیروها متمرکز شوند.
گروههای تخریبچی به ویژه در روزهای آغاز به کار دولت تبدیل به افرادی خواهند شد که ضد رهبری هستند و نمیتوان به این نوع افراد صفت انقلابی داد یا کارشان را انقلابی گری تلقی کرد. قرار نیست هیچکس دولت آتی را نقد کند، یا اساسا جایی برای نقد سازنده نباشد، اما تعریف نقد سازنده و تخریب متفاوت است. آنهایی که هنوز دولت شروع به کار نکرده دست به توهین و تهمت و تخریب میزنند، چه هدفی دارند و قرار است چه دردی از دردهای مردم درمان کنند؟ آیا اینها واقعا دلسوز و همراه مردمند؟
میدانم که کت و شلوار ممکن است از کاپشن زیباتر و رسمیتر باشد و دکتر پزشکیان نیز در برنامههای انتخاباتی گاهی میپوشیدند و احتمالاً در آینده نیز بیشتر به این پوشش تن خواهند داد، اما بهتر است که ما خود را از عادات فرمی رها کرده، کمی دل به عالم معنا دهیم و بدانیم که از هر چیزی چه میخواهیم.
صراحتا بگویم قطعا سیاستهای تنبیهی در حوزه فرزندآوری و اعمال هر نوع فشاری در این زمینه از همان اول شکست خورده است. اگر قرار است کاری انجام شود، باید مبتنی بر سیاستهای تشویقی باشد. سیاستهای تشویقی هم سرمایه میخواهد. برای مثال دولت، الگوی سکونت را تغییر داده و به سمت خانههای حیاط دار با فضای سبز ببرد که مناسب زندگی خانوادگی پرجمعیت است یا کار در خانه را به رسمیت بشناسند و هزینههای آن را پرداخت کنند. یا ارزشهای مادری را افزایش دهند یا برای کودکان در خانواده امتیازاتی خاص قائل شود. هم اکنون…