«اینها که نه مثل گلستان و بوستان پیام اخلاقی مشخص و معینی دارند، نه مثل حکایتهای عرفانی مثنوی، تمثیلی حاوی معانی بلند و عمیق هستند، نه مثل کلیله و دمنه در بردارنده حکمتها و بصیرتهای گذشتگاناند، نه مثل متونی، چون قابوسنامه و تاریخ بیهقی نثر ویژه و شاخصی دارند. چرا باید این داستانهای عامیانه و حتی میتوان گفت «مبتذل» را خواند؟ برای سرگرمی میشود هزار تا کار دیگر کرد، فیلم و سریال دید، در شبکههای اجتماعی وقت گذراند و…»