اگر کسی طبع شعر نداشت و تنها قریحه‌ی نویسندگی داشت در جامعه‌ی ادب او را نمی‌پذیرفتند. عقیده‌ی مردم هم درباره‌ی شاعرانِ بزرگ با عقاید امروز بسیار اختلاف داشت؛ مثلا عمر خیام را بسیاری از ایشان شاعر بزرگ نمی‌دانستند... تنها راه هنرنمایی از نثر نوشتن مقالات سیاسی، آن هم سیاست آن روز بود. تازه روزنامه‌نویس را کسی ادیب نمی‌دانست و بسیاری از ادبا کسر شأن خود می‌دانستند که در روزنامه‌ای نثری از ایشان نوشته بشود... تنها هنر نویسندگی طمطراق در الفاظ بود.
