در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۴۳۵ مطلب
این روزها وقتی از بزرگراه‌ها، میادین و خیابان‌های شهر می‌گذریم یا در ترافیک خسته‌کننده به دنبال لحظه‌ای آرامش می‌گردیم گاهی شاهد جمله‌ای تأمل‌برانگیز بر عرشه پل‌ها یا بیلبوردها هستیم؛ جملاتی که خواسته یا ناخواسته ما را به فکر فرو می‌برند تا کمی به عقب برگردیم، به رفتار و گفتارمان فکر کنیم، به خانواده و نزدیکان، به همکاران‌مان و مهم‌تر از همه به خودمان و سرنوشتمان.
شهرداری تهران نخستین نهادی بود که حدود یک سال و نیم پیش تبلیغاتی برای تشویق خانواده‌ها به فرزندآوری در معرض دید عموم گذاشت؛
برخی از نمایندگان کنونی مجلس برای دور نماندن از گردونه رقابت‌های مجلس و نیز تمدید نمایندگی خود اقدام به تهیه نامه‌های تسلیت خطاب به خانواده‌های عزادار یکی از شهرستان‌ها برای جلب آرای بیشتر می‌کنند.
در چند سال اخیر تبلیغات تلویزیونی از پخش تیزر و زیرنویس فراتر رفت و از قالب متعارف خود بیرون آمد. در این سال ها شاهد دیدن بیلبوردها و یا تبلیغ برند یا محصولی در دل سریال ها و برنامه های تلویزیونی بودیم. اما این بار پا از این گلیم هم فراتر رفته و تبلیغات نه تنها در دل دیالوگ شخصیت‌ها رخنه کرده بلکه حتی شاهد سکانسی کامل به قلم نویسندگان هستیم که از حامی مالی خود حمایت می کنند.
تریبون تبلیغاتی یکی از مهمترین ویژه‌برنامه‌های ماه رمضان رسانه ملی یعنی «ماه عسل» در اختیار مؤسسه فاقد مجوز ثامن الحجج(ع) قرار داده شده است.
سال 2003 فیلمی به‌نام لبخند مونالیزا (Mona Lisa Smile) ساخته شد که با نگاهی انتقادی به نقش زنان در سال‌های 1953 آمریکا می‌پردازد. این فیلم که ساخته مایک نیوول است، تلاش دارد که نشان دهد آنچه که در خانواده و سیستم آموزشی به زنان یاد داده می‌شود، نقشی ساخته شده و آن‌چیزی نیست که به‌راستی زنان باید به آن عمل کنند.
آنتن فروشی صدا و سیما بحث تازه ای نیست. در زمان ریاست ضرغامی در سازمان صدا و سیما زمانی که روز به روز بر تعداد تبلیغات تلویزیونی آن هم نه تنها بین برنامه ها بلکه در بطن خود برنامه های زنده افزوده شد، انتقاد ها در این باره هم افزایش یافت. کارشناسان گفتند در این شرایط صدا و سیما به سمت تجاری شدن گام برداشته است.
