فوکویاما اذعان داشت که «پایان تاریخ»، «بیانیه‌ای درباره شرایط تجربی جهان نیست، بلکه یک استدلال هنجاری درباره عدالت یا کفایت نهاد‌های سیاسی لیبرال دموکراتیک است». اما لیبرال‌ها در آن زمان احساس می‌کردند که دیدگاه هنجاری فوکویاما شایسته حمایت است؛ و در آغاز قرن، لیبرال‌ها می‌توانستند به اصلاحات در روسیه بوریس یلتسین و چین جیانگ زمین نگاه کنند و خود را متقاعد کنند که فوکویاما در بحث بر سر نکات و همچنین در سبک پیروز شده است.
