جهان می‌تواند هر ۵۰۰ میلیارد سال یک بار بچرخد. این چرخش آنقدر کند است که به راحتی قابل تشخیص نیست، اما به اندازه کافی برای تأثیر بر نحوه گسترش و انبساط فضا در طول زمان کافی است.
در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۱۴ مطلب
جهان می‌تواند هر ۵۰۰ میلیارد سال یک بار بچرخد. این چرخش آنقدر کند است که به راحتی قابل تشخیص نیست، اما به اندازه کافی برای تأثیر بر نحوه گسترش و انبساط فضا در طول زمان کافی است.
اخترشناسان سیاه‌چاله‌ای کلان‌جرم را شناسایی کردند که با اندازه‌ای برابر ۱۷ میلیارد خورشید، روزانه معادل یک خورشید را می‌بلعد و نوری معادل بیش از ۵۰۰ میلیارد خورشید را ساطع می‌کند.
اخترشناسان مشغول بررسی پرتو‌های گاما تلسکوپ فرمی بودند که با این سیگنال مرموز مواجه شدند.
یکی از اولین پاسخ‌هایی که به ذهن می‌رسد این است که فاصله این ستاره‌ها از زمین زیاد است. هر چه ستاره‌ای از زمین دورتر باشد درخشندگی کمتری دارد. با این حال تنها عامل موثر در میزان تاریک یا نورانی بودن گیتی فاصله ستاره‌ها از زمین نیست.
با توجه به اینکه ۲۷ درصد کیهان از ماده تاریک تشکیل شده است، کیهان‌شناسان فرضیه وجود بیگ بنگ دوم را بررسی می‌کنند.
مطالعات قبلی خورشید را با فوتوسفر آن اندازه‌گیری کرده‌اند که بخشی از ستاره است که نور از آن ساطع می‌شود. این اندازه‌گیری ستاره‌ای اغلب در طول خورشید گرفتگی انجام می‌شود، که به ویژه برای توانایی محققان در مسدود کردن پرتو‌های کور خورشید در حالی که تاج نامرئی ستاره را آشکار می‌کند مفید است؛ در نتیجه این روش‌ها قطر تقریبی ۱۳۹۰۰۰۰ کیلومتر به دست آمد.
اخترشناسان با استفاده از داده‌های تلسکوپ غول‌پیکر «کک ۲» (Keck II) در هاوایی توانسته‌اند برای نخستین‌بار با موفقیت شفق‌های فروسرخ اورانوس را رصد کنند.
درست در یازدهمین ماه فلکی «دلو»، ماه و زحل که دومین سیاره بزرگ منظومه شمسی است، به یگدیگر نزدیک می‌شوند، تماشای این پدیده نادر را نباید از دست داد.
اخترشناسان با انجام این کار توانستند محاسبه کنند که چه مقدار ماده در محیط اطراف کهکشان راه شیری(CGM) – هاله‌ای از غبار و گاز که کل کهکشان ما را احاطه کرده است- وجود دارد. اخترشناسان آن را مانند تابیدن نور از میان مه، برای اینکه بفهمند چقدر غلیظ است، توصیف می‌کنند.
اخترشناسان موفق شده‌اند دورترین ستاره در کهکشان راه شیری را شناسایی و برای مرز بیرونی کهکشان ما تعریف جدیدی ارائه کنند.