ابن بلخی نیز در فارسنامه حدود سالهای ۵۰۰ هجری قمری از آثار طهران سخن به میان آورده است. یاقوت حموی در کتاب خود المعجم البلدان به سال ۶۲۰ هجری قمری طهران را قریهای از قرا ری میداند که اکثر آن زیر زمین ساخته شده و شامل دوازده محله است و اطراف آن باغهای زیادی است که به هم راه دارند.