در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۶ مطلب
نظام چندجانبه‌ای که پس از جنگ جهانی دوم پایه‌گذاری شد، امروز در حال فروپاشی است. تغییر موازنه قدرت با ظهور چین، جنگ اوکراین، اوج‌گیری ملی‌گرایی و سیاست‌های یکجانبه‌گرایانه آمریکا و اروپا باعث شده نهادهایی چون سازمان ملل و سازمان تجارت جهانی کارآمدی پیشین را از دست بدهند. در گذشته، هژمونی آمریکا زمینه‌ساز همکاری جهانی بود، اما اکنون عصر طلایی چندجانبه‌گرایی پایان یافته است. جایگزین محتمل، ائتلاف‌های کوچک و موضوع‌محوری است که بتوانند بخشی از خلأ همکاری جهانی را پر کنند.
سیاست خارجی دونالد ترامپ تحت تأثیر منطق رئالیسم خام قرار دارد که در آن قدرت و منافع ملی بر اصول اخلاقی اولویت دارد. ترامپ به‌جای ترویج دموکراسی، به تسلط بر قدرت‌های ضعیف‌تر و حفظ موقعیت آمریکا تمرکز دارد. این رویکرد به‌ویژه در مسائل اوکراین و تهدیدات اقتصادی و نظامی‌اش مشهود است.
چطور می‌شود تجربه‌ای کامل داشت وقتی سه‌و‌نیم میلیارد نفر افکارشان را در اینترنت به اشتراک می‌گذارند، ثروت بیست‌وشش میلیاردر به اندازۀ نیمی از مردم جهان است، و فاجعۀ اقلیمی بقای همۀ ما را تهدید می‌کند؟ به همۀ این‌ها، زندگی در گوشت و پوستی متحرک با یک قلب و یک خود را هم اضافه کنید.
"دنریس" با انتخاب‌های سخت و ظهور تناقضاتی مواجه است و بین دو لبه چالش‌ها و محدودیت‌های مشابه گیر افتاده است: اقدامات بشردوستانه و امپریالیسم لیبرال. اما او سعی می‌کند بین ملزومات قدرت و اصول انسانی تعادل بر قرار کند و مثل رئالیست‌ها، بد بین و بی تفاوت نباشد. بازی تاج و تخت به عنوان یک داستان سیاست خارجی، بسیار متفاوت‌تر و غیر محافظه کارانه‌تر از آن چیزی است که به نظر می‌آید.
به لحاظ نظری، همکاری با پارادایم رئالیستی ناسازگار نیست. به عنوان نمونه، رئالیست‌ها می‌توانند تصور کنند که آمریکا با تقویت کردن اتحادهایش در منطقه آسیا-پاسیفیک، خصوصا با ژاپن و کره جنوبی، صعود ژئوپولیتیکی چین را جبران کند. اما دولت ترامپ چتر امنیتی آمریکا برای این کشور‌ها را زیر سوال برده است و حتی آن‌ها را از اقدامات تجاری حمایتگرانه‌اش معاف نکرده است
