در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۸ مطلب
داستایفسکی صراحتا به پیچیدگی‌های مرتبط با ایمان به خدای قادر مطلق و دلسوز می‌پردازد خدایی که با این وجود اجازه می‌دهد انسان متحمل رنج شود. داستایفسکی که زندگی شخصی اش مملو از درد و رنج بود موضوع مورد بحث را با صراحت بیان کرده اند. به عنوان شاهدی بر این مدعا باید به انبوه فیلسوفان و نویسندگانی اشاره کرد که چه در زمان حیات داستایفسکی و چه پس از فوت او شیفته آثارش بودند از جمله نیچه، فروید، کی یرکگور، اینشتین، سارتر و کامو. علیرغم این شک و تردید‌ها داستایفسکی نمی‌تواند مفهومی از زندگی که در آن…
"زارتسکی" مطالعه خود درباره "کامو" را حول محور چند عنوان کلیدی سازماندهی کرده است. اولین مورد به ناگزیر "پوچی" است. اگر یک مفهوم فلسفی در ارتباط با کامو وجود داشته باشد آن ایده این است که زندگی پوچ یعنی در نهایت بی معنی است. کامو در مقاله فلسفی "افسانه سیزیف" انسانیت را با شخصیتی از اسطوره یونانی مقایسه می‌کند که محکوم به غلبه بر تخته سنگی از سر بالایی تا ابدیت است بدان معنا که ما نیز مانند سیزیف برای مبارزه بی پایان متولد شده ایم.
کار، غذا، خواب..؛ و زندگی ما شنبه، یکشنبه، دوشنبه، سه‌شنبه، چهارشنبه و پنج‌شنبه با همین ریتم ادامه می‌یابد؛ اما یک روز سوال «چرا» به وجود می‌آید و همه چیز در آن خستگیِ آمیخته با حیرت آغاز می‌شود.
بد نیست بدانید آلبر کامو خالق آثاری همچون «بیگانه» و «طاعون» از کودکی عاشق فوتبال شده بود، شباهت‌هایی را بین این ورزش، ماهیت انسان، اخلاق و هویت شخصی می‌دید و باور داشت سادگی در فوتبال با پیچیدگی‌های تحمیل‌شده از سوی مقاماتی مثل دولت و کلیسا در تضاد است.
ادواردو گالئانو، نویسنده اروگوئه‌ای گفته کامو نمی‌خواسته کفش‌هایش خراب شود، برای همین دروازه‌بان شد تا زیاد ندود. نویسندۀ بیوگرافی آلبر کامو هم نوشته که او در بچگی آنقدر نحیف و کوچک بوده که هم‌تیمی‌هایش برای محافظت، او را درون دروازه می‌گذاشتند.
کامو یکی از ستاره‌های روشنفکر پاریس در اواسط قرن بود، اما برخلاف روشنفکران معاصری، چون «ژان پل سارتر» و «سیمون دوبوار» او همیشه یک بیگانه بود.
ابوالحسن نجفی در مقدمه‌ای بر ترجمه داستان «رافضی» آلبر کامو چنین نوشته است.
