پروژه مسکونی «خانه‌ای رو به خلیج فارس» در روستای گاچو قشم، با تأکید بر معماری بومی و کاهش مصرف انرژی، به الگویی قابل استناد برای ساخت‌وسازهای آینده در منطقه تبدیل شده است.
در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۴۰۳ مطلب
پروژه مسکونی «خانه‌ای رو به خلیج فارس» در روستای گاچو قشم، با تأکید بر معماری بومی و کاهش مصرف انرژی، به الگویی قابل استناد برای ساخت‌وسازهای آینده در منطقه تبدیل شده است.
این پروژه روی یک قطعه زمین مثلثی‌شکل ۳۸۰ متری، چالش‌های ناشی از محدودیت‌های بصری شهری (مانند مشرفیت و سد شدن دید رودخانه توسط ساختمان‌های مجاور) را به فرصتی برای خلق چشم‌اندازهای سبز و استفاده حداکثری از پتانسیل محیطی تبدیل کرده است.
در مجموعه مطالب معماری، هدف معرفی توان و ظرفیت بالای این علم نزد معماران صاحب سبک کشورمان است. این آثار به وضوح نشان می دهند که دانش معماری در ایران مطابق با پیشرفت های روز و حتی فراتر از آن قرار دارد که می تواند جایگاه خاص کشورمان در خلق آثار هنری و حرفه ای را اثبات کند.
تمام کوچه های این روستا محصور با دیوارهای حیاط های ساکنین است متریال غالب این دیوارها بلوک سیمانی بدون نازک کاری است.این متریال در همین روستا به وسیله ساکنین ساخته می شود و قسمتی از شغل های غیر کشاورزی این روستا است.
این بنا رشد خود را از هسته مرکزی آغاز کرد که محل ملاقات مشترک طبیعت، ساختمان و انسان بود. این ساخت و ساز هیچ گاه باعث نشد که طبیعت و بنا برای یکدیگر مرزی ایجاد کنند، فقط مرزهای شرق و غرب نه برای جدا شدن از طبیعت بلکه برای ماندن در طبیعت، مرزهایی که اقلیم دیکته می‌کند ایجاد شده است.
پروژه "ویلا ۱۰۲۸"، در سال ۱۴۰۲ آغاز و در سال ۱۴۰۳ به پایان رسیده است. این ویلا با مساحت زمین ۷۵۰ متر مربع، در حالی که از سمت کوچه نمایی بسته دارد، از کنار رودخانه کاملاً باز است و تضاد بصری هوشمندانه‌ای را خلق می‌کند که هم برای اقامت موقت و هم دائمی مناسب است.
در قلب محله شلوغ ناکانو در توکیو، جایی که خیابان‌های پررفت‌وآمد در کنار خانه‌های متراکم قرار گرفته‌اند، معمار ژاپنی سوزوکو یامادا خانه‌ای کوچک و متفاوت طراحی کرده که بیشتر شبیه یک غار مدرن است تا یک خانه معمولی.
این ساختمان بتنی برای جرم حرارتی ساخته شده است که به کنترل دمای داخلی کمک می‌کند. نمای آلومینیومی عمیق آن برای سایه‌اندازی طراحی شده و پنل‌های شیشه‌ای فرورفته نیز به کنترل تابش خورشیدی کمک می‌کنند. این دو سازه در زیر یک پلازای عمومی با شیب ملایم به هم متصل شده‌اند که جریان پیاده‌روی شمال-جنوب را حفظ می‌کند.
هر دو مناره منار جنبان اصفهان تا به حال دومرتبه خراب شده و هربار معارفی آن را به صورت اول درآورده به طوری که باز شروع به جنبیدن کرده است. منار جنبان در سال ۷۱۶ هجری به عنوان مقبره عمو عبدالله که از قائدین مذهبی آن زمان بود ساخته شد. یک مرتبه در سال ۱۳۰۲ و مرتبه دیگر در سال ۱۳۲۴ هر دو مناره را که در شرف انهدام بود برداشتند و به جای آن مطابق همان اصولی که سازنده اولیه ابتکار کرده بود مناره‌های تازه‌ای ساختند.
این سازه کوهستانی با مساحت زیربنای ۶۷۰ متر مربع، با تلفیق مصالح سنگی در زیرزمین و سازه‌های سبک و مدرن در طبقات فوقانی، روایتی از هماهنگی بین طبیعت و دستاوردهای انسانی را به نمایش می‌گذارد و در سال ۱۴۰۰ به پایان رسیده است.