زاینده رود حدودا از سال ۱۳۸۶ جریان دائمی خود در کل مسیر را از دست داد و خشک شدن آن در شهر اصفهان باعث مشکلات زیست محیطی و خسارات جبران ناپذیر در حوزه کشاورزی و بیکار شدنِ چندصدهزار ساکنین پایین دست رودخانه و مهاجرت فصلی یا کامل آنها به استانهای دیگر شد. باز هم انتظار برای دیدن آب در زاینده رود در چشمان مردمان این دیار خانه کرد و ماند. هر بار با باز و بسته شدن این رود حال ناخوشی را با خود به ارمغان میآورد. امیدی که نا امید میشود. پلهای تاریخی در حال مرگ، نگاه پر حسرت کشاورزان، حال ناخوش…