در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۲۷ مطلب
دفاع از خاک میهن، امری شناخته‌شده در هر کشوری است؛ اما دفاع از سرزمین و خاک دیگران، نیازمند انگیزه‌ای بسیار قوی است. از همین رو است که مردم و مسئولین کشورهایی که درگیر جنگ‌اند، به رزمندگان دیگر کشورها که در دفاع از کشور آنها مجاهدت به خرج داده‌اند، احترام شایانی گذاشته و خدمات‌شان را پاس می‌دارند.
چندوقتی است زیاد می‌شنویم؛ اینکه می‌گویند با حضور افغانستانی‌ها در سیستم اشتغال کشور، جا برای ایرانیان تنگ شده است. استدلال کسانی که انگشت اتهام را به سمت این مهاجرین می‌گیرند آن است که "تا وقتی ایرانی هست چرا کارگر و نگهبان و شاغل افغانی؟"
قرار است درهای مدارس ایران به روی 250 هزار کودک محروم از تحصیل افغانستانی باز شود. هفته پیش مسئولان سازمان‌های مرتبط در نشستی در برج میلاد دور هم جمع شدند تا در این‌باره گفتگو کنند. تصمیم به چنین اقدامی از جایی آغاز شد که مقام معظم رهبری بر لزوم تحصیل کودکان افغانستانی ایران تاکید کردند.
دیروز مصاحبه فرماندار کرمان با خبرگزاری مهر را که بر لزوم عدم به کارگیری اتباع افغانستان در امور مرتبط به امور غذایی تأکید کرده بود، خواندم و افسوس خوردم که دوباره مسئولی بدون استناد، یک‌راست رفته سراغ دیوار کوتاه افغانستانی‌های ساکن ایران.
افغانستانی‌ها را شاید بیش از هرچیز، در قشر کارگر می‌بینیم. آنها شاید در ذهن ما با نگاهی مجرمانه نقش بسته باشند. کودکان افغانستانی را بیش از همه شاید در خیابان و مترو در حال دستفروشی دیده باشیم. بسیاری ازخانواده‌های افغانی نگهبانان ساختمان‌های شهری ما بوده‌اند و شاید همه ما کمتر از هر چیز، به افغانستانی‌هایی برخورده باشیم که مانند میلیون‌ها ایرانی زندگی‌ای همچون دیگران دارند؛ زندگی‌ای فارغ از تبار و تابعیتی با برچسب "افغانی".
