من حرفم این است که باید کار کنیم. هرکسی در حیطه خودش باید خیلی کار کند. کاری که مثل همان ژاپنیها باشد. باید برای آینده برنامه داشت. به نظرم غر زدن کاری را پیش نمیبرد. فحش دادن کاری را پیش نمیبرد. چیزی که من در همین دانشگاه خودمان [شریف]دیدم. این بچهها واقعاً بهقدری عزیز و محترماند که حد ندارد. اما در آن دوره انگار آدمهای دیگری شده بودند. تردیدی نیست که حتماً عوامل روانی و شواهدی دیدند که اینقدر عصبانی شدند و به آن نقطه رسیدند. ولی اینها هیچکدام کار را در کشور درست نمیکند.