در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۷۶۰ مطلب
در کوچه‌پس‌کوچه‌های شهرم قدم میزنم و به کرات مخاطب گدایانی قرار می‌گیرم که نه تنها برای رفع گرسنگی التماس می‌کنند بلکه برای دارو، یک قرص نان یا یک قرص استامینوفن فرقی نمی‌کند هر دو نیازی است که در شکلی از تضرع و لابه خواسته می‌شود. اما همین جامعه با همین میزان از فقر طی یازده دوره‌ی انتخابات اخیر به گفتمانی آری گفته که محوریت اصلی‌اش توسعه‌ی سیاسی با راهبرد اصلاحات است؛ درست خلاف آن گفتمان دگر که سعی داشت و دارد تا از فقر و معیشت ابزاری بسازد برای بازتولید قدرت در سپهر سیاست.
دکتر رحمانی می‌گوید "این بی تفاوتی در حال تغییر است. انتخابات مهمترین و اصلی ترین ابزار مردم برای مهار سیاست و کنترل و هدایت آن، ولو در حد محدود، است".
یکی از امتداد سیاست خارجی چهار سال گذشته می‌گوید و دیگری از رسیدگی به وضع نظام آموزش و پرورش. دیگری می‌خواهد رییس‌جمهورش زندگی‌ای در حد مردم عادی داشته باشد و آن‌یکی از گفتگوی تمدن‌ها حرف می‌زند. از رییس‌جمهور آینده چه می‌خواهیم؟
نکته‌ای که در این اتفاق وجود دارد این است که ما نباید گمان کنیم که تنها این هزار و خرده‌ای نفری که برای این انتخابات ثبت‌نام می‌کنند هستند که دچار مسائلی همچون خودمحوری و میل به خودنمایی هستند.
