در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۱۲ مطلب
میری در همایش «پرسش از امر دینی در جهان معاصر» گفت: هنگامی که عبدالکریمی به‌درستی در نقد عبدالکریم سروش در رابطه با «سکولار شدن مقوله وحی» ارجاع به «بینش قرآنی» میدهد، بینش قرآنی را ذیل مفاهیم عبری-یهودی از یک سو و مفاهیم کاتولیکی- یوروسنتریکی از سوی دیگر می‌‌خواند، در حالی که بینش قرآنی واجد منطق‌‌هایی است که در روایت عبدالکریمی از منظر مبنایی با آن فاصله زیادی دارند.
میری معتقد است که طریقت و تصوف صورت سازمانی و نهادی تصوف است اما تنها طریق سلوک معنوی تصوف نیست. از نظر او طریقت‌ها شریعت را قبول دارند اما برای طی طریق معنوی و حرکت باطنی طریقت را پیش می‌گیرند.
عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی تلاش کرده است تا در کتاب «تاملی درباره ایران» به نقد گفتمان مسلط در حوزه هویت ملی بپردازد، اما در این اثر از نوعی عدم انسجام رنج می‌برد.
میری معتقد است که بسیاری از کسانی که در مورد قرآن و تفسیر قرآن بیرون از حوزه‌های کلاسیک سخن می‌گویند، فلسفه کانت و یا فیلسوفان معاصر و نظام معنایی ایشان را اصل گرفته‌اند و قرآن و نظام معنایی آن را می‌خواهند در قالب فلسفه‌های غربی تبیین کنند که این محدودیت‌های شدیدی دارد و باید نسبت به این آگاه باشیم.
میری معتقد است که دوگانه روحانی و سکولار ریشه در بستر مفهومی کاتولیکی دارد و نمی‌توان آن را در زیست‌جهان اسلامی استفاده کرد. او معتقد است دوگانه محوری در قرآن غیب و شهادت است که با مفهوم روحانی و سکولار متباین است و خلط این دو دوگانه به اشتباهات متعددی می‌انجامد.
میری معتقد است نوروز حضور فراگیری در ایران بزرگ فرهنگی داشته و می‌توان با سه نگاه اسطوره‌ای، تاریخی و جامعه‌شناختی به آن نگاه کرد؛ وی معتقد است که این رسم تاریخی امروز در تکثری گسترده بازنمایی می‌یابند، هر چند در ایران امروز و در نسبت با سایر جوامع، نوعی کم‌رنگی در بعد شادی‌آفرینی جمعی آن را شاهدیم.
میری معتقد است که برخی تلاش می‌کنند که معنویت ذیل امر بروکراتیک سامان‌دهی شود، ایشان چون به این توجه نمی‌‌کنند که امر معنوی ذیل امر بروکراتیک تهی از معنا می‌شود، در عمل به جای اینکه بازآفرینی خلاقانه و معنوی صورت گیرد، به گونه‌ای معنویت تخریب و آسیب می‌بیند.
در نشست «نگاهی تبارشناسانه به بحث سکولار، عرفی، امر قدسی و مسئله ایران» از یک سو مطرح شد که برداشت حداکثری از دین به عرفی‌شدن می‌انجامد و از سوی دیگر مطرح شد که عرفی‌شدن معنای سکولار ندارد و ما باید از ظرفیت عرف استفاده کنیم.
فرهنگ امروز با پنهان کردن نام نویسنده و در واقع انتساب آن به عارف ششگلانی روندی جدید در دل یک نشریه اصلاح‌طلب را نشان میدهد که پیشتر خود قربانی آن بوده است، یعنی پرونده‌سازی، توهین و حذف. این روند شاید امروز دامن سیدجواد میری، محمدعلی مرادی و ... را بگیرد، اما در ادامه می‌تواند متوجه هر کسی بشود که حرفش باب این مدعیان اندیشه نیست. امید است این فرهنگِ «فرهنگ امروز»، فرهنگِ فردای ما نشود.
میری معتقد است که در تاریخ زیست‌جهان ایرانی، سبک‌های زندگی متفاوتی در ذیل حیات طیبه خود را متبلور کرده‌اند و حیات طیبه قرآنی تنها یک سبک زندگی را شامل نمی‌شود.
