یوسف زاده می‌گوید، این یافته به ستاره‌شناسان کمک می‌کند تا قرص برافزایش سیاهچاله ما و همچنین جریان‌های فواره‌ای خروجی از آن را جهت‌یابی کنند. در حالی که این یک نکته مفید از کشف است، علت واقعی تشکیل این رشته‌ها در حال حاضر ناشناخته باقی مانده است.
در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۷۷ مطلب
یوسف زاده می‌گوید، این یافته به ستاره‌شناسان کمک می‌کند تا قرص برافزایش سیاهچاله ما و همچنین جریان‌های فواره‌ای خروجی از آن را جهت‌یابی کنند. در حالی که این یک نکته مفید از کشف است، علت واقعی تشکیل این رشته‌ها در حال حاضر ناشناخته باقی مانده است.
محققان نوشتند: با استفاده از مکان‌های دقیق اجرام بسیار جوان، برای اولین بار، ما می‌توانیم بگوییم که کهکشان ما ساختاری چند بازویی دارد و از دو بازوی متقارن تشکیل شده است. بازو‌های نورما (Norma) و پرسئوس (Perseus) احتمالا دو بازوی متقارن در کهکشان راه شیری داخلی هستند و از کهکشان داخلی به قسمت‌های بیرونی گسترش می‌یابند، دوشاخه می‌شوند و به ترتیب به بازو‌های قنطورس (Centaurus) و کمان (Sagittarius) متصل می‌شوند.
جرم کهکشان میزبان ما تقریباً معادل ۸۰۵ میلیارد خورشید است. اگرچه این اندازه برای پردازش بسیار بزرگ است، اما در واقع به طور قابل توجهی کمتر از تخمینی است که دانشمندان در ایالات متحده در سال ۲۰۱۹ انجام دادند.
حدود ۲۰۰ خوشه ستاره‌ای عظیم در منطقه‌ای پر از گرد و غبار با وسعت حدود ۵۰۰۰ سال نوری(تنها پنج درصد قطر کهکشان راه شیری) زندگی می‌کنند، با این حال، مقدار گاز در این منطقه کوچک برابر با کل گاز موجود در کهکشان راه شیری است.
کهکشان مارپیچی با وسعت صد هزار سال نوری دارای حداقل ۱۰۰ میلیارد ستاره است که توسط سیاه‌چاله‌ای بسیار پرجرم که چهار میلیون برابر خورشید ما جرم دارد، در کنار هم نگه داشته شده است.
در هر طرف از فضای نامتناهی اسامی عجیب و غریبی بر روی اجرام آسمانی گذاشته شده است که هرکدام دلیلی دارد.
این بقایا پایان عمر یک ستاره را نشان می‌دهند و ابری در حال گسترش از گاز و غبار هستند. پیش از آن که برنامه‌ها باعث اتحاد نیرو‌ها شوند بقایای ابرنواختری مشاهده شده توسط پژوهشگران بسیار اندک بودند.
اخترشناسان با انجام این کار توانستند محاسبه کنند که چه مقدار ماده در محیط اطراف کهکشان راه شیری(CGM) – هاله‌ای از غبار و گاز که کل کهکشان ما را احاطه کرده است- وجود دارد. اخترشناسان آن را مانند تابیدن نور از میان مه، برای اینکه بفهمند چقدر غلیظ است، توصیف می‌کنند.
اخترشناسان موفق شده‌اند دورترین ستاره در کهکشان راه شیری را شناسایی و برای مرز بیرونی کهکشان ما تعریف جدیدی ارائه کنند.
در یک کهکشان میله‌ای، نواری از غبار و گاز در مرکز آن تشکیل شده است که اغلب در تصاویر به‌صورت نواری روشن دیده می‌شود. محققان می‌گویند که این ساختار با بالارفتن سن کهکشان رشد می‌کند؛ زیرا غبار و گاز به‌سمت مرکز کهکشان کشیده می‌شود. بنابراین دیدن یک کهکشان میله‌ای از دوران اولیه که جهان تنها 25 درصد از سن کنونی خود را داشته، قابل‌توجه است.
