در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۳۲ مطلب
نمای هوایی از قلعه باقر آباد (قلعه آریز)، بافق، استان یزد توسط یک کاربر اکس منتشر شده است. قلعه باقرآباد مربوط به دوره قاجار است و در شهرستان بافق، روستای باقرآباد واقع شده و این اثر در تاریخ ۲۲ مرداد ۱۳۸۴ با شمارهٔ ثبت ۱۳۰۰۰ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
سعدی یکی از تأثیرگذارترین چهره‌های ادب فارسی است که آثارش فراتر از مرز‌های ایران شناخته شده و شعرهایش به بسیاری از زبان‌های دنیا ترجمه شده‌اند.
در سال ۱۳۵۴ فتحعلی شاه و خاندانش را نشان می‌دهد به قیمت ۲۰۰ هزار لیره فروخته شد.
این عمارت روی دو شان تپه بنا شد و ساخت آن هم ۲ سال طول کشید.
در عهد قاجار، مردمان اعیان روز سیزده بدر به باغات بیرون می‌رفتند ولی آنها به ورزش نمی‌پرداختند.
در اینجا عکسی از دورۀ قاجار را ملاحظه می‌کنید که یک خانوادۀ ایرانی را در حال صرف ناهار به تصویر کشیده است.
در مهمانی‌های آن دوران، چه در محافل زنانه و چه در مجالس مردانه، قلیان جایگاهی ویژه داشت. نه تنها نشانه‌ای از احترام به مهمان بود بلکه به نوعی معرف سبک زندگی و فرهنگ مهمانی‌های ایرانی محسوب می‌شد. برخی از سفرنامه‌نویسان خارجی به این نکته اشاره کرده‌اند که مصرف بالای قلیان در مهمانی‌های طولانی مدت، یکی از بارزترین ویژگی‌های ضیافت‌های ایرانی بود.
علی‌قلی‌خان بختیاری (۱۲۳۶ – ۱ آبان ۱۲۹۶) معروف به سردار اسعد بختیاری یا سردار اسعد دوم از رجال سیاسی دوره قاجار و از رؤسای ایل بختیاری بود، که حیات سیاسی وی مقارن با به قدرت رسیدن چهار پادشاه در ایران است. علی‌قلی‌خان سردار اسعد سرانجام در روز سه‌شنبه ۱ آبان ۱۲۹۶ در تهران درگذشت. در این تصویر سردار اسعد بختیاری و صمصام السلطنه (نخست وزیر دوران مشروطه) دیده می‌شوند.
خواجگان، که به دلیل ویژگی‌های خاصشان (نظیر محرومیت از میل جنسی)، امن‌ترین گزینه برای حضور در کنار زنان حرمسرا بودند، مسئولیت اداره و نظارت کامل بر امور داخلی حرم را بر عهده داشتند. خواجه‌باشی یا «آغاباشی» که عنوانی به معنای «سرور» بود، فرمانروای مطلق حرمسرای شاه به شمار می‌رفت و تمام خواجگان زیر نظر او فعالیت می‌کردند، یعنی فرمانروای مطلق حرم که کلیددار راز‌ها و ناظر بر زندگی روزمره زنان شاه بود.
ورود تلگراف به ایران، بازتابی از یک تغییر اجتماعی عمیق بود؛ از جامعه‌ای که اخبار را از ناقوس‌های ناقل یا شتر‌هایی با بار نامه دریافت می‌کرد، به جامعه‌ای که می‌توانست صدای خود را با سرعت برق به گوش جهانیان برساند. تلگراف، نه فقط یک فناوری، بلکه نشانه‌ای از مواجهه ایران با مدرنیته و تحولاتی بود که سرنوشت این کشور را برای همیشه دگرگون ساخت.
