در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۴۰ مطلب
«رئیس قوۀ قضائیه برای اصلاح معنادار در این دستگاه به‌خصوص پاکسازی و تنقیح قوانین این مجموعه، انحلال بخش‌های منسوخ، بازنشسته کردن قضاتِ بیگانه با علم حقوق و بی‌اعتنا به حق شهروندی، منقاد و محدود و منضبط کردن عموم ضابطان و در یک کلام دستیابی به استقلال حقیقی، نیاز به یک حکم سیاسی فراحقوقی با تمام اختیارات لازمه دارد. آیا چنین امری ممکن و میسر است؟ پاسخ آن را باید از رئیس قوه شنید.»
احمد زیدآبادی نوشت: اصولاً افکار عمومی در اغلب جوامع بخصوص جامعۀ ایران، امری سیال و متغیر است و متناسب با وقایع، تغییر جهت می‌دهد. چنین تغییر جهتی را همگان پس از ترور سردار سلیمانی و متعاقب آن، سرنگونی هواپیمای اوکراینی به یاد داریم.
نتانیاهو به دست و پا افتاده است تا راهی برای حل این اختلاف پیدا کند، اما خلاص شدن از این مخمصه بی‌نهایت دشوار است.
«قرار بود آقای کروبی از حصر رهایی یابد، اما طبق معمول اتفاقی نیفتاد. چرا؟ چون حکومت قادر به تصمیم‌گیری نیست. عملاً در وضعیت تعلیق تصمیم‌گیری قرار گرفته است.»
«ترور یکی دیگر از فرماندهان سپاه پاسداران در سوریه، نشانهٔ این است که جنگ مثل پیچکی رونده در حال نفوذ در تار و پود خاورمیانه است.»
الهی راد: در بحث اندیشه مرحوم آقای مصباح درباره نقش مردم باید گفت که حقیقتاً ایشان رای مردم را از لحاظ اعتقادی قبول دارد و رای مردم را تزئینی نمیداند.
زیدآبادی نوشت: اجرای بعضی از مجازات‌ها نه فقط «وهن اسلام» است، بلکه اجرای آن تمام تحرکات مربوط به اصلاح و تحول در دستگاه قضایی را نیز خنثی می‌کند. نمونه روشنش اجرای حکم شلاقِ خانم رویا حشمتی است که کل ماجرای دیدار رییس قوه قضاییه از زندان اوین را به حاشیه برد.
احمد زید آبادی در واکنش به حمله تند یکی از مجریان صدا و سیما به دکتر صادق زیبا کلام با کنایه نوشت: عملیات کار اسرائیل بوده، بلکه شخصِ نتانیاهو مستقیم از دفترکارش در بیت‌المقدس، عملیات را لحظه به لحظه هدایت می‌کرده و حتی عامل انتحاری ناشناخته، خواهرزادۀ گالانت بوده است!
احمد زید آبادی فعالی سیاسی اصلاح طلب در یادداشت کوتاهی به نقد موضع سید عطاءالله مهاجرانی درباره جنگ غزه پرداخت و نوشت: اگر واقعاً حل مسئلۀ فلسطین فقط از راه تفنگ می‌گذرد، آیا تالی منطقی این سخن این نیست که صدای غرش توپ و تفنگ در نوار غزه نباید خاموش شود؟
سخنان ملکیان با بیانی زیبا ارائه می‌شوند و از آنجا که موضعی انتقادی نسبت به سیاست‌های روزمره نیز دارند، استقبال عمومی را برمی‌انگیزند، اما ژرف‌کاوی درباره این بیانات نشان می‌دهد که ازقضا این سخنان نتایج خوبی در سیاست به‌بار نمی‌آورد.
