در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۸۰ مطلب
روزنامه جمهوری اسلامی در سرمقاله خود نوشت: هرچند در سخنان امام خمینی به این نکته که نظامیان بعد از کنار رفتن از شغل نظامی‌گری هم نمی‌توانند وارد رقابت‌های انتخاباتی شوند با صراحت پرداخته نشده، ولی کاملاً روشن است که افراد نظامی با پوشیدن لباس شخصی از تعلقات نظامی‌گری جدا نمی‌شوند و نمی‌توان آن‌ها را غیرنظامی به معنای واقعی کلمه دانست.
دادستان اسبق کل کشور با تأکید بر اینکه امام به صراحت فرمود صلاح نیست نظامیان در سیاست دخالت کنند، گفت: اگر سپاه، نیروی انتظامی، نیروی هوایی، دریایی و زمینی برای حفظ امنیت کشور منحصر شوند، هم هرکسی در کارشان دخالت نمی‌کند و هم اینکه در رقابت عده‌ای سوء استفاده می‌کنند.
کنار رفتن روحانیون از صحنه انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ به معنای واگذار کردن آن به نظامیان نیست. نظامیان نیز تخصص دیگری دارند که تناسبی با مدیریت سیاسی – اجرائی کشور ندارد. همین حالا که مجلس یازدهم بیش از ۴۰ عضو نظامی دارد و مدیریت آن نیز برعهده یک نظامی است، می‌بینیم که نه‌تنها توفیقی در پیشبرد اهداف نظام متناسب با نیاز کشور ندارد، بلکه در مواردی با برخورد‌های تهدیدآمیز، شاکله قانونگذاری را از مسیر طبیعی خارج کرده است.
ارتش ایران از دوران مشروطیت تا پیروزی انقلاب، جز آلت بی‌اراده و اطاعت‌پیشه شخص پادشاه چیز دیگری نبود. نولیبرال‌های ما شاید ندانند، اما توقعشان از مداخله نظامیان در سیاست ایران، همان توقعی است که ناتو و هنری کیسینجر وزیر خارجه وقت آمریکا از انتخاب ژنرال اینش به ریاست‌جمهوری پرتغال در سال ۱۹۷۶ داشتند و او نیز دستاورد انقلاب گل میخک پرتغال را که با صراحت در قانون اساسی جدید پرتغال، استقرار سوسیالیسم تعریف شده بود، به استقرار لیبرالیسم تبدیل کرد.
به‌جرئت می‌توان گفت در چهار دهه گذشته شرایط اجتماعی ایران هرگز مستعد ظهور چهره نظامی نبوده و شاید بهتر است بگوییم نیازی به ظهور این چهره‌ها نیز احساس نمی‌شده است، چراکه نظامیان از آغاز انقلاب در مسائل سیاسی، اقتصادی و اجتماعی نقش بسیاری داشته‌اند، پس اگر در انتخابات ۱۴۰۰ نامزدی از میان چهره‌های نظامی برگزیده شود، این به معنای بناپارتیسم نیست.
عبدالفتاح سیسی رئیس جمهور مصر با دوچرخه از یک دانشگاه نظامی بازدید کرد. سیسی شب هنگام سوار بر دوچرخه در حالی که چند نفر نیز او را همراهی می‌کردند در خیابان‌های قاهره حضور یافت. رئیس جمهور مصر شب را در این دانشگاه نظامی سپری کرد و صبح نیز آموزش‌های نظامی دانشجویان را مشاهده کرد.
بعد از شکست اصولگرایان در انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۹۲ آنان به‌سوی «استراتژی انبساطی» گام برداشتند. در این استراتژی ناگزیر شدند چسبندگی خود به نهاد‌های رسمی و نظامی را افزایش دهند؛ بنابراین آنان با پیروزی در انتخابات مجلس یازدهم درصدد گسترش این استراتژی برآمده و تلاش کردند پای نهاد‌های رسمی را به نهاد‌های انتخابی باز کنند.
سعید محمد برخلاف قالیباف تدارکات سیاسی و بدنه حامی پرقدرت و متشکلی ندارد و کمتر در عرصه سیاست شناخته شده است. او تا به‌حال در هیچ رقابت سیاسی حضور نداشته و به‌همین‌خاطر نام او کمتر برای افکار عمومی آشنا به حساب می‌آید. در عین حال سعید محمد یکسری از ویژگی‌های مورد تاکید جریان اصولگرایی را دارد. او هم با فاکتور‌های سیاسی اصولگرایان جوان محسوب می‌شود و هم در عین حال انقلابی و جهادی است.
مسیح مهاجری نوشت: اینکه پرسیده‌اند مگر نظامیان چه کار کرده‌اند که مردم را می‌ترسانید، پاسخ اینست که، چون نظامیان خوبند، حیف است وارد کاری شوند که کار آن‌ها نیست. مخالفت با ورود نظامیان به انتخابات ریاست جمهوری، به این معنا نیست که آن‌ها کار خلافی کرده‌اند. امام خمینی که نظامیان را از ورود به سیاست منع کردند، خیر آن‌ها را می‌خواستند.
احمد زیدآبادی نوشت: به نظر می‌رسد حضور یک نظامی در پاستور اقتضای روند تطور اوضاع ایران در ۳ دهه گذشته و از منظر منطق تحول امری گریزناپذیر باشد! شاید به همین علت بسیاری از مردم از آن هراس ندارند به خصوص اینکه پاستور گرچه برای همه جناح‌ها بسیار وسوسه‌انگیز است، اما آن نقطه بیش از آنکه مولد قدرت باشد به مثابه منزلگاهی برای آزمون صلاحیت واقعی افراد در رفع یا کاهش مشکلات عینی جامعه عمل می‌کند.
