نيمقرن پيش، در جولاي 1955، برتراند راسل و آلبرت انيشتين از مردم جهان درخواستي شگفت را مطرح كردند و از آنها خواستند تا احساسات قوي خود نسبت به بسياري از امور را به كناري نهند و خودشان را «صرفا به عنوان عضوي از گونههاي بيولوژيك كه تاريخي برجسته داشتهاند، در نظر بگيرند و اينكه هيچ يك از ما نميتواند آرزوكند محو و نابود نشود.»