هیچ کشوری با زبان و ادبیات و مفاخر خود این رفتار را نمی‌کند که ما می‌کنیم. نادانسته آب به آسیاب فرهنگ‌های مهاجم و مهاجر می‌ریزیم. با نفی ادبیات و ضعف زبانی فرزندان‌مان، آنان را از هویت فردی و اجتماعی و حتی دینی‌شان جدا می‌کنیم. کج‌فکری، کج‌روشی می‌آورد و نعل وارونه زدن. همه این کج‌روی‌ها پاسخ منفی داده و نتوانسته کارساز باشد. آیا وقت آن نرسیده به رفتارهای غلط و خبط و خطاهای پشت هم خود اندکی بیندیشیم؟
