پیامبر با وجود آن جایگاه الهی و پیوستگی با وحی، سخت خویشتن را مراقبت می‌کرد و نگران بود که مبادا شکرگزار نعمت‌های خداوندی نباشد و بیمناک بود که به خود واگذاشته شود. از امام صادق نقل شده است که شبی پیامبر در اتاق اُم‌سلمه بود. نیمه‌های شب اُم‌سلمه متوجه شد که پیامبر در بستر نیست. برخاست و در جست‌وجوی پیامبر برآمد. ناگاه او را در گوشه اتاق دید که ایستاده و دست‌هایش را به سوی آسمان گرفته و گریان می‌گوید: «بار خدایا! نیکی‌ها و بسامانی‌هایی را که ارزانی‌ام داشته‌ای هرگز از من باز مگیر! بار خدایا!…
