شعر «بنیآدم اعضای یک یکدیگرند» از سعدی، یکی از بلندترین قلههای اندیشه انسانی در همسرنوشتی و اخلاق اجتماعی است. گاهی بجای "یکدیگر" عبارت "یک پیکرند" استفاده میشود که هر دو شاخههای زیبایی از درخت اندیشه و خرد سعدی است و ما از هر دو عبارت استفاده میکنیم. اما پرسش این است: آیا این شعر تنها آرمانشهری اخلاقی را به تصویر میکشد یا میتوان آن را به مثابه مدلی نهادی برای توسعه انسانی بازخوانی کرد؟