«حافظ میداند که جامعه از هم گسیخته، آتش آز و هوس تجاوز دیگران را برمیافروزد. او میبیند که ایران عزیزش و مردم مظلومش در آستانه یورش وحشیان تیموری و هژمونی جاهلان صفوی قرار دارد. او صدای پای تیمور را میشنود. افسوس که فریادهایش در هزار توی تاریخ گم شد. او گفت و جامعه ما نشنید و دیوانش بازیچه فالبینان شد. تاریخ ما به حافظ بدهکار است!»