منطقه " آباد علی" را خیلی از شیرازی‌ها می‌شناسند. دست کم نامش را شنیده‌اند. کوهی که سالهای دور "عارف علی" هفته‌ها در آنجا مناجات کرد و بعد از آن گوسفندان گم شده‌اش را به واسطه نوری که در خواب دید یافت. آن نور از همانجا تابیده میشد که گوسفندان یافته شدند.
آنها که این ماجرا را باور دارند هفت سه‌شنبه بعد از تحویل سال نو، جا پای چوپان شکسته دل می‌گذارند و برای برآورده شدن حاجاتشان به آنجا می‌روند. به نشانه آن نور شمع روشن می‌کنند؛ به جای گوسفندانی که عارف علی روی سنگ‌ها می‌کشیده؛ آروزها و خواسته‌های خود را می‌کِشند و آش نذری پخش می‌کنند.
هفت سنگ را از دامنه همان کوه جمع می‌کنند و هر کدام را به نیتی روی هم می‌گذارند؛ برای برآورده شدنشان دعا میخوانند. همان کار که عارف علی سالها پیش در این کوه می‌کرد.
بهتر از رمالي است.