داستان‌های موجودی میمون مانند که در هیمالیا پرسه می‌زند به قرن‌ها قبل برمی‌گردد. علاقه غربی‌ها به یتی یا غول برفی، در اوایل دهه ۱۹۵۰ پس از بازگشت کوهنورد بریتانیایی اریک شیپتون با عکس‌هایی از ردپای غول پیکر از اورست افزایش یافت. تحقیقات بعدی که توسط غربی‌ها انجام شد نتوانست هیچ مدرک علمی دال بر وجود این موجود پیدا کند.
یک مطالعه نشان داد تار مویی که محققان ادعا کرده بودند متعلق به «یتی» یا همان غول برفی اسرارآمیز ساکن هیمالیا، است چیزی جز تار موی یک اسب نبوده است!
به گزارش خبرآنلاین، یک برنامه رادیویی که شکار در هیمالیا را پوشش می‌دهد، نشان داد که جستجو برای یتی در ماه گذشته با یک رشته موی اسب به پایان رسید. اندرو بنفیلد، نویسنده و معلم مراقبه، سال‌ها به همراه دوست شکاک و تحلیلگر سیاسی خود ریچارد هورسی به دنبال یتی بوده است.
این دو نفر در هند، میانمار، نپال و بوتان سفر کردند، به داستان‌های مردم درباره این موجود افسانه‌ای گوش دادند و در نهایت سریال «یتی» را درباره این جست‌وجوی خود ساختند، اما این سریال با یک پایان نفسگیر به پایان رسید، مو‌های مرموز که توسط منبعی ناشناس در انتظار تجزیه و تحلیل DNA بود، اکنون ثابت شد که از اسب گرفته شده است.
به گفته بنفیلد سه سال جستجو در نتیجه، احساس خوبی نداشت. او می‌گوید: «آنالیز DNA اسب تا جایی که می‌شد خسته‌کننده بود.»، اما به گفته این دو نفر، این موضوع سریال یتی یا داستان‌های بیان شده توسط افراد محلی را بی‌اعتبار نمی‌کند.
داستان‌های موجودی میمون مانند که در هیمالیا پرسه می‌زند به قرن‌ها قبل برمی‌گردد. علاقه غربی‌ها به یتی یا غول برفی، در اوایل دهه ۱۹۵۰ پس از بازگشت کوهنورد بریتانیایی اریک شیپتون با عکس‌هایی از ردپای غول پیکر از اورست افزایش یافت. تحقیقات بعدی که توسط غربی‌ها انجام شد نتوانست هیچ مدرک علمی دال بر وجود این موجود پیدا کند.
بنفیلد دوست نداشت که از داستان‌های محلی صرفا به این دلیل که کاشفان «یتی» را پیدا نکرده بودند، رد شود؛ او در سال ۲۰۱۹ شروع به شنیدن داستان‌های دست اول «یتی» کرد و از هورسی که دکترای روان‌شناسی شناختی دارد دعوت کرد تا به او بپیوندد.
داستان بی بی سی در سال ۲۰۲۲ آغاز شد، درست قبل از اینکه این دو به بوتان و پناهگاه حیات وحش ساکتنگ، یک پارک ملی به وسعت ۷۴۰ کیلومتر مربع که تا حدی برای محافظت از این موجود یعنی «میگوی» یا «یتی» ایجاد شد، بروند. هورسی سرانجام داستانی می‌شنود که شک و تردید او را متزلزل می‌کند و از طرفی بنفیلد مو‌هایی که ظاهرا متعلق به «یتی» بود را به دست می‌آورد.
طول مو حدود ۱۵ سانتی متر بود. بنفیلد آن را نصف کرد و قطعه‌ای را برای شارلوت لیندکویست، زیست‌شناس تکاملی در دانشگاه بوفالو در نیویورک فرستاد. لیندکویست و تیمش دریافتند که DNA این تار مو با DNA اسب‌های آلتای، یک نژاد کوهستانی از آسیا مطابقت دارد.
لیندکویست همچنین طی یک مطالعه منتشر کرد که ۹ نمونه که ادعا می‌شد متعلق به «یتی» است را تجزیه و تحلیل کرد و دریافت که هشت نمونه از خرس و یک نمونه متعلق به سگ است. این در حالی است که او قبلاً نیز گفته بود که شک ندارد این موجود یک افسانه است.
بنفیلد نتایج DNA را پذیرفت، اما هنوز نیمی از مو را به گفته خودش در کمد خود، نگهداری می‌کند. او همچنین از طبیعت وسیع، دست نخورده و کشف نشده هیمالیا صحبت کرد و گفت که داستان‌های «یتی» از مردمانی می‌آید که این منطقه را به خوبی می‌شناسند.
بنفیلد گفت: «شما مطمئناً وقتی آنجا هستید به دانش مردم محلی احترام می‌گذارید، من کی هستم که از این مردم سوال کنم؟ آنها هر روز آنجا هستند.» هورسی فکر نمی‌کرد که با مدرک DNA برگردند، اما به گفته او «یتی» برای مردم محلی مهم‌تر از آن چیزی است که او تصور می‌کرد و گفت: «ما متوجه شدیم که برای اکثر این افراد واقعاً وجود فیزیکی مهم نیست. یتی، صرفا نقشی است که در دنیای آنها حضور دارد.»
یک نویسنده که اعتقاد بوتانی‌ها به «یتی» را در مقاله‌ای در سال ۲۰۲۰ شرح داد، در این مقاله بیان کرد که مردم در بوتان متقاعد شده‌اند که «یتی» وجود دارد، اما برای ارائه شواهد عجله‌ای ندارند. او می‌گوید در حالی که مطمئناً یک موجود زیست‌شناختی پشت این اسطوره وجود دارد، معتقد است که شکل و شمایل این موجود به آن شکلی که غربی‌ها آن را رمانتیک کرده‌اند نخواهد بود.
