تیمی از محققان، اظهار داشت که شواهد جدیدی در مورد جسد‌های دفن شده در پمپئی، روایت‌هایی را که در مورد افرادی که در آنجا زندگی می‌کردند، روشن کرده است و خرافات افسانه‌ای که هزاران سال درباره هویت آنها رواج داشت را رد می‌کند.
همچنان شواهد جدیدی دربارهٔ شهر باستانی پمپئی که سرنوشت آن در سال ۷۹ میلادی تحت تأثیر انفجار آتشفشانی قرار گرفته و با روایت‌ها و شایعات فراوانی شهرت یافته، در حال آشکار شدن است.
به گزارش انتخاب به نقل از العریبه، پمپئی به‌ویژه به‌خاطر محفوظ ماندن ده‌ها جسد شهرت یافته است، زیرا انفجار آتشفشان موجب دفن آن زیر لایه‌ای ضخیم از خاکستر شده، که به‌طور شگفت‌انگیزی باعث محفوظ ماندن بسیاری از اجساد ساکنان و ساختمان‌های این شهر باستانی شد.
اما یک تجزیه و تحلیل جدید از DNA به جای مانده در آن اجساد، حقایق شگفت‌انگیزی را در مورد هویت واقعی آنها فاش کرده است.
تیمی از محققان، اظهار داشت که شواهد جدیدی در مورد جسد‌های دفن شده در پمپئی، روایت‌هایی را که در مورد افرادی که در آنجا زندگی می‌کردند، روشن کرده است و خرافات افسانه‌ای که هزاران سال درباره هویت آنها رواج داشت را رد می‌کند.
نتایج مطالعه اخیر به بررسی نتایج نادرست گذشته درباره روابط میان ساکنان پمپئی پرداخته و دیدگاه‌های جدیدی را در مورد بافت جمعیتی این شهر ساحلی روم باستان آشکار کرده است.
محققانی که این مطالعه را انجام داده‌اند، DNA را از ۱۴ قالب گچی از مجموع ۸۶ قالب که در حال حاضر در حال ترمیم هستند، استخراج کردند. با وجود شرایط آتشفشانی که ساکنان پمپی را کشته است، رد پای ژن‌های آنها هنوز در استخوان‌هایی که از خود به جا گذاشته‌اند، قابل مشاهده است.
این تیم تحقیقاتی به این نتیجه رسید که برخی از ساکنان پمپئی از نژاد‌های مختلف بودند، و برخلاف آنچه که پیش‌تر تصور می‌شد، رابطه ژنتیکی متفاوتی میان آنها وجود داشته است.
یکی از گروه‌های خاص که تیم بررسی کرد، بقایای یک فرد بالغ با دستبند طلا و یک کودک در آغوش وی بود. قبل از آن تصور می‌شد این بقایا متعلق به مادر و کودک است، اما مشخص شد که این بقایا متعلق به یک مرد و کودک است.
آلیسا میتنیک از موسسه «ماکس پلانک» گفت که این محققان همچنین به یک نظریه جدید و شگفت‌انگیز رسیدند که می‌گوید: «این افراد ممکن است خدمتکار یا برده بوده باشند، یا شاید کودکان کشته شده فرزندان خدمه یا بردگانی بودند که در آن خانه می‌زیستند.»
تیم تحقیقاتی از نظر جمعیتی، متوجه شد که پنج نفر از ساکنان پمپئی ارتباط ژنتیکی با ایتالیایی‌های معاصر و اترسکان‌ها در دوران امپراطوری نداشتند، بلکه با گروه‌هایی از شرق مدیترانه، سرزمین شام، شمال آفریقا و به‌ویژه جمعیت یهودی شمال آفریقا مرتبط بودند.
پمپئی در قرن اول میلادی بندر مهمی برای روم به شمار می‌رفت، بنابراین جای تعجب نیست که جامعه‌ای متاثر از تمام نقاط مدیترانه را در بر داشته باشد، نمونه‌های ژنتیکی افرادی که در این مطالعه گنجانده شده‌اند، این موضوع را ثابت می‌کند.
این مطالعه همچنین نشان داد که تحقیقات ژنتیکی روی ساکنان پمپئی فرصتی برای اصلاح اشتباهات گذشته پیش آورده است. تیم تحقیقاتی در این باره نوشت که «امکان دارد استفاده از قالب‌ها به عنوان وسیله‌ای برای روایت داستان‌ها به دستکاری وضعیت‌ها و تعیین موقعیت‌های نسبی آنها توسط مرمتگران در گذشته منجر شده باشد.»
از سوی دیگر، شاید تحقیقات و مرمت‌های قبلی در پمپئی حقیقت اصلی در مورد ارتباطات افراد در زمان مرگشان را تحریف کرده باشد.
با توجه به اینکه ژنوم‌ها دروغ نمی‌گویند، بنابراین برای متخصصان معاصر این فرصت فراهم شده است که روایت‌هایی را که ممکن است از تلاش‌های قبلی برای بزرگ‌نمایی لحظات آخر ساکنان پمپئی به شیوه‌هایی خاص ناشی شده باشد، اصلاح کنند.
گفتنی است که شهر پمپئی یکی از ترسناک‌ترین و شگفت‌انگیزترین نمونه‌های باستانی است که نشان می‌دهد چگونه یک فاجعه می‌تواند دروازه‌ای را برای دانستن و کاوش در گذشته فراهم کند.
با ادامه آزمایش‌های ژنتیکی بر آثار پمپئی و حفاری در بخش‌های بسیاری که هنوز در شهر دفن شده‌اند، بدون شک دانشمندان جزئیات بیشتری از شهری که با خاکستر ناشی از انفجار آتشفشان پوشیده شده است را کشف خواهند کرد.
