تفال به حافظ سه شنبه ۱۳ خرداد ۱۴۰۴؛ دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس...

فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس
که چنان ز او شده‌ام بی سر و سامان که مپرس

کس به امید وفا ترک دل و دین مکناد
که چنانم من از این کرده پشیمان که مپرس

به یکی جرعه که آزار کسش در پی نیست
زحمتی می‌کشم از مردم نادان که مپرس

زاهد از ما به سلامت بگذر کاین می لعل
دل و دین می‌برد از دست بدان سان که مپرس

گفت‌وگوهاست در این راه که جان بگدازد
هر کسی عربده‌ای این که مبین آن که مپرس

پارسایی و سلامت هوسم بود ولی
شیوه‌ای می‌کند آن نرگس فتان که مپرس

گفتم از گوی فلک صورت حالی پرسم
گفت آن می‌کشم اندر خم چوگان که مپرس

گفتمش زلف به خون که شکستی گفتا
حافظ این قصه دراز است به قرآن که مپرس

شرح لغت: معنی لغتی بر ای این غزل وجود ندارد.

تفسیر عرفانی:‌

حضرت حافظ در بیت های چهارم، ششم و هفتم می فرماید:

ای پارسا از آسیب ما خود را رها کن و دور شو زیرا که این باده قرمز رنگ، دل و دین تو را می رباید. آنگونه که از حد سوال خارج است.

 در راه عشق مسائلی وجود دارد که حل آن جان فرساست. هر کسی در جستن این اسرار، قیل و قال به پا می کند. خدا کند که این عربده ها را نبینی و نشنوی و از آن باز نپرسی.

 با خود گفتم از گردش سپهر چگونگی حالش را جویا شوم. پاسخ داد که مرا از خود اختیاری نمی باشد و چوگان قضا و قدر، رنجی تحمل می کند که به وصف نمی آید و از آن نتوان پرسید.

حال خود باید نیت خود را تفسیر نمایید.

تعبیر غزل:

از زندگی و مشکلات آن به شدت گله مندی و از کرده ی خود پشیمان. باید بدانی که زندگی مملو از سختی ها و مشکلات است و مرد راه کسی است که با مشکلات مبارزه کرده و بر آنها غلبه کند. تو جوهر این کار را داری. تنها باید بر خود مسلط شوی و عنان زندگی را به دست بگیری. مطمئن باش که در انجام نیت خود موفق خواهی شد.