فینال جهانی با امضای ایرانی
این تصویر در شب نیویورکی، چیزی فراتر از فوتبال بود. شبی که «فغانی قضاوت کرد، بهداداقبالی مدیریت کرد، دنیا کف زد» یادآور طلوع باشکوه فرزندان ایران در جهان بود.
محمد پناه زاده؛ علی‌رضا فغانی با سوت و قضاوت خود قاضی میدان نبرد ستاره‌ها بود و بهداد اقبالی با مدیریت خود معمار پشت صحنه این قهرمانی لقب گرفت.
وقتی فغانی در دقیقه ۸۵ بازیکن پاریس را اخراج کرد و هنگامی که چلسی با اقتدار جام را فتح کرد، «صدای ایران» بود که در سکوت جهانی درمیان جام انگلیسی و لبخند آمریکایی طنین انداخت.
و ترامپ در گوشه‌ای ایستاده بود و دست می‌زد. شاید نه برای فوتبال، بلکه برای نبوغی ک رنگ ایرانی داشت و ریشه در خاکی دور از سکوها.
چه قصه غم‌انگیزی دارد شبی که آمریکا میزبان باشد، انگلیس جام ببرد اما این ایران باشد که روایت را شکل دهد.
تنها یک مسابقه نبود. جشن اثبات نخبگان ایرانی‌ست، هرجا باشند، بازی را عوض می‌کنند. و چه حیف
افسوس ک چنین سرمایه و نخبگانی، همجای جهان را فتح کرده‌اند اما از آغوش سرزمین مادری دورمانده‌اند!
سوال مااینجاست: چرا چنین سرمایه‌های گران انسانی، اکنون در خاک ایران نیستند؟
