محمود فرشچیان؛ عاشقانه زیستن در جهان رنگ و فرهنگ
«روح هنرپرور استاد فرشچیان پس از عمری عاشقانه زیستن در جهان رنگ و فرهنگ خسته از تبعیدگاه هبوط قفس تنگ حیات بشکست تا سیمرغ جانش در قاف یقین حضرت دوست آرامش گیرد.»
سعید نیاکوثری؛ زاینده رود بود و برگ حیات اویخته از شاخسار درختانی که پای در گل داشتند و سرفرازی بر آستان آسمان...
نسیم از میان عمارت های معمور به دست هنرمندان اصفهان می گذشت و گاه دستی بر کاشی های فیروزه فام می کشید... هنر می تراوید گاه در سحر پنجه هنرمندان موسیقی، گاه از دستان کهن معماران هنر آفرین ... در پستوی کوچه های انباشته از برف، آوای زندگی از دل خانه تاجر فرش نوید میلاد کودکی می داد که دستهای کوچکش بیقرار بود برای آن روز که با قلم و هنر مانوس شود دستی از آفرینش باز ایستاد که عمری رقص قلم موی هنر آفرینش هزار جلوه دوست بر صفحه هستی پیش چشم ژرف اندیشان ترسیم کرد
نبض قلم او در آثار هنری اش هر دلی را به مسلخ عشق و هر نگاهی را به نگارستان مهر می کشاند. مرغ خیال او چون بر شاخسار هنر آشیان می گزید، غزال قلم به کمند خرد، نقش جمال جانان بر دیبای جان می نگاشت. پردیسی که شکوه سروهایش زلالی چشمه سارانش، لطافت گلبرگهایش سایه های خرم آرزوهایش، طاق فیروزه ای آسمانش، در سحر سماع قلمش، پیر خرد دست افشان و پا کوبان تا به میخانه وحدت دوست افتان و خیزان می برد.بهمن ۱۳۰۸ در سردی زمستانی سپید، بهاری بر شاخسار هنر جوانه زد که شکوه فرحبخش خیالش، باغ هنر بیاراست.
بهاری که در لابه لای شاخه های پر شکوفه اش پاییزهای زیبا رخ می نمود و در دل زمستانهای سرد و بی قرارش هرم تابستان و خنکای چشمه های نوش بود و اینها همه تصویرهایی که در خیالش می پروید و با جوهر فرزانگی در می آمیخت و حاصل آن آثاری جاودانه که در دلش غزلهای حافظ بود و طنازی قلم سعدی و هشیاری شمس تبریز و روی دیگرش شریعت بود و طبیعت و فلسفه اشراق... دریغ که بهاری چنان شکفته در دل زمستان داغی جاودانه در میانه ستیز تیغ بران افتاب تابستان.
روح هنرپرور استاد فرشچیان پس از عمری عاشقانه زیستن در جهان رنگ و فرهنگ خسته از تبعیدگاه هبوط قفس تنگ حیات بشکست تا سیمرغ جانش در قاف یقین حضرت دوست آرامش گیرد.
یادش تا همیشه در گلستان هنر جاودان خواهد ماند.
