اعضای شورای اسلامی شهر شیراز در جلسه علنی یکشنبه ۲۰ مهر، با نامگذاری یکی از معابر اصلی و مهم شیراز به نام زنده یاد استاد محمدرضا شجریان موافقت و آن را تصویب کردند.
در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۱۷۲ مطلب
اعضای شورای اسلامی شهر شیراز در جلسه علنی یکشنبه ۲۰ مهر، با نامگذاری یکی از معابر اصلی و مهم شیراز به نام زنده یاد استاد محمدرضا شجریان موافقت و آن را تصویب کردند.
هنر شجریان نه صرفا در وادی "هنر برای هنر" می‌گنجد، چرا که از شخصی‌گرایی محض به دور بود و مردم و مخاطبان بی‌شمارش، هدف او از هنرآفرینی بود؛ و نه در ورطه "هنر برای مردم" به معنای مطلق آن می‌افتد، چه هنر او از روح پاپولار به معنای مصطلح آن و سطحی‌گرایی موسیقی متداول جامعه متمایز بود.
شجریان با دست‌جین اشعاری از شاعران طراز اول ادب پارسی چه در قالب مضامین تغزلی و اجتماعی و چه در بافت والانی روحانی و عرفانی، موسیقی و شعر را از راه حنجره جادویی خویش به معجونی جاودان بدل کرد که پیوسته روح تشنگان هنر راستین را شربتی گواراست.
آواز شجریان بیانگر «حس زمانه» بود «افراد باید حس کنند این موسیقی بیانگر زندگی آنهاست.» باورش این بود که بین موسیقی و فضای اجتماعی رابطه برقرار است و قبول نداشت موسیقی ایران، موسیقی غم است چراکه این «به سبب تاریخ پرنشیب‌وفراز ما و ستم‌هایی بوده که بر مردم ما روا می‌داشته‌اند وگرنه از آن برای بیان شادی هم می‌شود استفاده کرد. به موسیقی حمله نکنیم! چون این فرهنگ را منعکس می‌کند. این فرهنگ هم که نتیجه تاریخ این سرزمین است.»
علی سرزعیم اقتصاددان نوشت: اگر خیر بلندمدت جامعه در داشتن افراد متخصص، هنرمند و اندیشمند مستقل و آزاد است که تابع جزر و مد سیاسی نباشند این امر تنها با صیانت حکومت از حقوق معنوی آن‌ها در خلق آثار هنری، فکری و عملی ممکن می‌شود. تا زمانی که مهم‌ترین وظیفه وزارت ارشاد از مجوز دادن به صیانت از حقوق معنوی خالقان آثار هنری و فکری تغییر نکند و لااقل این اولویت‌ها جابه‌جا نشوند، ظهور نخبگان کم و انگشت شمار خواهد بود و خیر بلندمدت جامعه محقق نخواهد شد.
جواد مجابی نویسنده، شاعر و پژوهشگر نوشت: شجریان در سراسر زندگی فرهنگی‌اش، از مردم خواند و برای مردم خواند و مردمی ماند. از رؤیا‌ها و واقعیت‌های انسان ایرانی در جهان معاصر آوازه درافکند. هنر شجریان بود که طول و عرض جغرافیا و تاریخ موسیقی و شعر کشورمان را کاشفانه پیمود و عاشقانه آن را به امروز و فردا هدیه کرد. در فراز و فرود حیات ملی، او با مناسب‌خوانی و موقعیت‌دانی، ژرف‌ترین و ناب‌ترین پیام‌های عاطفی و اندیشگی مردم کشورش را با آوای رسا به گوش روزگار رساند.
پیکر استاد محمدرضا شجریان پس از تشییع با حضور خانواده او و مسئولان کشوری و استانی در خانه ابدی خود آرام گرفت./منبع: همشهری آنلاین
پیکر استاد محمدرضا شجریان، صبح شنبه، ۱۹مهرماه طی مراسمی با حضور خانواده این هنرمند و چهره های فرهنگی و هنری و حضور قشرهای مختلف مردم در محوطه آرامگاه فردوسی واقع در توس به خاک سپرده شد. پیکر مرحوم شجریان با پخش نوای جاودانه ربنای عرفانی استاد آواز ایران در محوطه آرامگاه فردوسی مشهد اجرا و پیکر وی در خاک توس کنار حکیم ابوالقاسم فردوسی آرام گرفت.
جواد مجابی نویسنده و شاعر درباره درگذشت استاد محمد رضا شجریان نوشت: برافراشتی، پاس داشتی و نگه داشتی حرمت موسیقی و حیات آن را در دایره تحریم و انهدام. یک بار دیگر این حقیقت تاریخی را آشکار کردی که حتی یک صدا می‌تواند سکوت همگانی را بشکند و می‌شکند. صدای محاصره شده هم می‌تواند بر حقانیت ابدی هنر گواه باشد و آن را از زوال ظاهری برهاند.
«بخوان که از صدای تو سپیده سر برآورد» سروده ایی است که دکتر شفیعی کدکنی به مناسبت هفتاد سالگی استاد شجریان سرودند و اولین مرتبه در مجله بخارا، شماره ۸۰ (فروردین و اردیبهشت ۱۳۹۰) منتشر شد.