در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۳۶ مطلب
اینشتین در نامه‌اش به روزولت یادآور شده بود که: «ممکن است بتوان یک واکنش زنجیره‌ای هسته‌ای را در یک توده بزرگ اورانیوم راه‌اندازی کرد که توسط آن مقادیر زیادی نیرو و عناصر جدید مثل رادیوم تولید شود. این دستاورد که قطعا در آینده نزدیک به دست خواهد آمد، ممکن است منجر به ایجاد بمب‌های فوق‌العاده قدرتمندی شود.»
رابرت اوپنهایمر بعد از ساخت اولین بمب اتمی همواره این درگیری ذهنی را داشت که آنچه او ساخته چه تاثیری بر سرنوشت بشر خواهد گذاشت؛ فیلم «اوپنهایمر» هم همین پرسش و دلمشغولی را پیش روی مخاطب می‌گذارد، به اضافۀ سکانس‌هایی پرتعلیق و گیرا که بیننده را سه ساعت روی صندلی نگه می‌دارند.
تماشاگران سینما در نقاط مختلف جهان در آخر هفته‌ای که گذشت (پنج‌شنبه تا یکشنبه) گرد آمدند تا به تماشای اولین فیلم صورتی رنگ «باربی» ساخته گرتا گرویگ و فیلم تاریخی اتمی کریستوفر نولان «اوپنهایمر» بنشینند.
کمپانی فیلم‌سازی «یونیورسال پیکچرز» اعلام کرد که نسخه جدید فیلم «اوپنهایمر» ۹۳.۷ میلیون دلار (۷۲ میلیون پوند) در آمریکا فروخته است.
تصویری از یک گاف عجیب درباره اوپنهایمر بین کاربران فضای مجازی خبرساز شده است. در سینما‌های هند، فیلم جدید نولان با زیرنویس باربی نمایش داده شد.
آلبرت اینشتین با وجود ترغیب ایالات متحده به «اقدام سریع» در ساخت اولین بمب هسته‌ای، بخشی از این پروژه موسوم به «پروژه منهتن» نبود.
با اکران قریب الوقوع فیلم بسیار مورد انتظار «اوپنهایمر» ساخته «کریستوفر نولان» با بازی «کیلیان مورفی» در نقش پدر بمب اتمی، بهتر است نگاهی به گذشته داشته باشیم و برخی از فیلم‌هایی که با موضوعی مشابه سر و کار دارند را مرور کنیم.
تاکنون هیچ آخر هفته افتتاحیه‌ای با یک فیلم بیش از ۱۰۰ میلیون دلار و فیلم دوم بیش از ۵۰ میلیون دلار وجود نداشته؛ مسیری که باربی و اوپنهایمر اکنون در مسیر رسیدن به آن قرار دارند.
ورود اوپنهایمر به اخترفیزیک با مقاله‌ای در سال ۱۹۳۸ درباره ستارگان نوترونی آغاز شد، که در سال ۱۹۳۹ ادامه یافت و اصول نظریه نسبیت عام اینشتین را در بر گرفت. او سپس مقاله سومی را در مورد سیاهچاله‌ها در ۱ سپتامبر ۱۹۳۹ منتشر کرد، اما در آن زمان به ندرت مورد توجه قرار گرفت، زیرا در همان روزی بود که آلمان به لهستان حمله کرد و جنگ جهانی دوم را آغاز کرد. اوپنهایمر دیگر هرگز در مورد این موضوع چیزی ننوشت.
اوپنهایمر یک فیزیکدان با خلق‌وخوی شفاهی بود. او برای فهم جهان فقط به ریاضی متکی نبود؛ او به دنبال راهی بود که بتواند جهان را در قالب واژگان توصیف کند. شیوایی بلاغی او و فضائلش در مورد موضوعاتی خارج از علم فیزیک، او را به سخنرانی جذاب تبدیل کرده بود.
