تهران، شهریور ۱۳۲۰؛ صدای چکمههای سربازان بیگانه روی سنگفرشهای خیابانها پیچید و سایه سنگین اشغال بر پایتخت افتاد. ارتش متفقین بیآنکه زبان مردم را بدانند یا نگاهی به چهرههای عبوس و خستهشان بیندازند، وارد شهری شدند که حالا در سکوت، نظارهگر عبور تاریخ بود. آن روزها تهران فقط شهری اشغالشده نبود؛ روایت زندهای بود از دلهره، دلتنگی و واقعیتی که در حافظه جمعی ایرانیان باقی ماند.