تهرانیها اصلا برای لذت بردن از پیادهروی نمیرفتند، بلکه برای رسیدن به مقصد مجبور بودند پیاده راه بروند. اما از سال ۱۲۶۷ قمری، زمانی که شاه به اروپا سفر کرد و برگشت، تازه فهمید که در اروپا مردم خیابان دارند، پیادهرو دارند و به راحتی قدم میزنند. این تجربه باعث شد که نگاه شاه به شهر تغییر کند.