در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۱۸ مطلب
در روزگاری که سینمای ایران غرق در کمدی‌های سخیف، شوخی‌های مبتذل و ستاره‌های بزک‌شده است، «پیرپسر» با عصیانی بی‌مهابا به این ابتذال هجوم برده است. اکتای براهنی، مانند پدرش که پایان سلسله‌مراتب هنری را فریاد می‌زد، سینمایی می‌سازد که به‌جای سرگرمی‌های پوچ، آینه‌ای بی‌رحم پیش روی زخم‌های جامعه می‌گیرد.
اکتای براهنی گفت: «نمی‌توانم بگویم خیلی از بالا به موضوع نگاه می‌کنم؛ جاهایی واقعاً غمگین می‌شوم. مثلاً وقتی کسی به بهانه‌ی من، به پدرم نیز کنایه می‌زند و با او تصفیه‌حساب شخصی می‌کند. یا وقتی می‌بینم فردی که هیچ دانشی از سینما ندارد، تحلیل‌های فنی ارائه می‌دهد. حتی گاهی کسی بدون ارائه هیچ نمونه یا سندی می‌گوید: «به نظر من فیلمنامه‌ی فیلم را از جایی برداشته است.»
فارغ از معیار هنری «پیر پسر» فیلم مهمی است. این اثر جسورانه شکل جدیدی از تغییر نسلی در ایران را نشان می‌دهد. همچنین به موضوعاتی می‌پردازد که در سایر آثار سینمایی کمتر دیده شده است، با این حال آیا واقعا «پیر پسر» بهترین اثر و شاهکار سینمای ایران است و آیا می‌تواند نماینده شایسته‌ای برای اسکار باشد؟
اکتای براهنی نویسنده و کارگردان فیلم «پیر پسر» در گفتگو با شاهان شکیبا و علی بحرینی در برنامه آف رکورد به اظهارنظر حرفهای مسعود فراستی واکنش نشان داد و گفت: «اینکه می‌گویند فانتزی‌های جنسی کارگردان در این فیلم آمده یا به خاطر داشتن پدری قلدر و…این فیلم را ساختم پاسخی نباید داد چون هر چه که بگویی بعدا ایجاد شبه می‌کند، مخاطبان خودشان با کامنت‌هایی که می‌گذارند جواب این حرف‌ها را می‌دهند…»
حمید نعمت الله در برنامه «هفت» می‌گوید: فیلم «قاتل و وحشی» با تاثیری که بر روی اکتای براهنی داشته، راه را برای تولید فیلم‌های ترسناک باز کرده، بدون اینکه «قاتل و وحشی» اکران شود.
فروش «پیرپسر» بار دیگر ثابت کرد که اغلب فعالان سینمای ایران (مدیران، تهیه‌کنندگان، پخش‌کنندگان، سینماداران، منتقدان و کارشناسان) توانایی پیش‌بینی موفقیت یا شکست یک فیلم را ندارند. از «قیصر» در سال ۱۳۴۸ تا «سناتور» در سال ۱۳۶۲ تا «قرمز» در سال ۱۳۷۷ پیش‌بینی می‌شد که جملگی در اکران شکست بخورند. اما فروش این فیلم‌ها حتی سازندگانشان ا را شگفت‌زده کرد.
اکتای براهنی با فیلم پیر پسر قدم در راهی گذاشت که یادآور مسیری است که پیشتر از این، پدر او نیز طی کرده بود.
تجربه تاریخی این فیلم‌ها نشان داد که ترس از مواجهه با واقعیت، بیش از خود واقعیت آسیب‌زاست. آنچه فیلم‌ها انجام می‌دهند، بازنمایی بخشی از واقعیت‌های اجتماعی و روانی جامعه است و صرفاً آینه‌ای برای دیدن خود و آگاهی از زخم‌هایی که سال‌ها پنهان شدند.
«دوست‌داشتنی‌ترین وجه «پیرپسر» خاصه در این روزها برای من حضور شناور «امر سیاسی» در عین قصه‌پردازی جذاب و پرتعلیق بود. روایت سینمایی از افسادِ فزاینده «امر قدرت» وقتی در شمایل «شر» ظهور می‌کند. شری که از عجز و نیاز نیروهای تحت سلطه بهره می‌برد و هر لحظه فربه‌تر و درنهایت «نیست» می‌شود.»
حامد بهداد و اکتای براهنی (کارگردان فیلم پیرپسر) به اظهارات داریوش ارجمند واکنش نشان دادند.
