در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۷۰ مطلب
امروز زمان نگرانی و اظهار تاسف کردن برای محمد فاضلی نیست که با استعداد و دانش و کوششی که دارد، همیشه چشم‌انداز‌های بسیاری در برابرش گشوده است. امروز روز غصه خوردن برای خود، برای ما اصحاب علوم اجتماعی و انسانی نیست که باید وقت خود را به جای نوشتن چنین مقالاتی از آنچه بدیهی است، صرف دفاع و دغدغه داشتن، اندیشیدن و یافتن راه حلی برای مشکلات بی پایان مردمان کنیم
«متاسفانه برخی در ذات اندیشه خود مردم را بسیار کم‌هوش و بی‌خبر تصور می کنند و این بزرگترین اشتباهی است که یک قدرت می تواند بکند.»
حال این پدیده خودنمایی تازه به دوران رسیده‌ها به اوج خود رسیده به صورتی که ساده‌ترین کلمات را به ویژه در زمینه فضای مجازی و رایانه به انگلیسی دست و پا شکسته می‌گویند مثلا نمی‌گویند: «پاک کردن» بلکه از «دیلیت»، استفاده می‌کنند، یا نمی‌گویند: «سکوت» بلکه می‌گویند «سایلنت»؛ «برنامه زنده» بلکه باید حتما بگویند: «لایو»؛ نمی‌گویند «لوکس» (که خودش فرانسه است) بلکه می‌گویند: «لاکچری».
باور دارم که با بیش از صد تالیف و ترجمه به زبان فارسی، و شناساندن صد‌ها نویسنده و متفکر به ایرانیان و تحلیل و تفسیر هزاران گره ناگشوده روایت‌ها و افسانه‌های این سرزمین غریب، فرهنگ ایران یکی از بزرگترین، پاک‌ترین و زیباترین اندیشه‌های خلاق خود را از دست داد.
هنوز فرصت آن هست که درد‌های مردم جلوگیری کرد و به آن‌ها رسید، اما برای این کار نیاز به دولتی وجود دارد که خود را و مردم خود را جدی بگیرد، در غیر این صورت بحران‌های بزرگ اجتناب ناپذیر می‌نمایند
یکی از زیرکی‌های ترامپ همواره آن بوده که خود را یک «صاحبکار زرنگ و میلیاردر موفق» نشان دهد و برغم رو شدن بخشی از اظهار نامه‌های مالیاتی‌اش به وسیله نیویروک تایمز که نشان می‌دهند وی با ترفند‌های خاصی در بیست سال گذشته تقریبا هیچ مالیاتی نداده یعنی میلیاردر موفقی نبوده و در دو سال اول ریاست جمهوری‌اش تنها ۷۵۰ دلار یعنی کمتر از اکثر مالیات‌دهندگان آمریکایی مالیات داده، روی طرفداران سفت و سخت ترامپ تاثیری نداشت، زیرا پاسخ می‌دهند، این یک زیرکی و کار درستی است و اگر آن‌ها هم بتوانند مالیاتشان را به…
اگر جهان با مینیاتورها پُر می‌شدند، اگر آدم‌های بیشتر و بیشتری داشتیم که به جای شهرت‌دوستی و ثروت‌اندوزی و حرص و تشنگی قدرت، کمی هم به ارزش بی‌پایان هنرمندان و آثارشان در رسیدن به جاودانگی پی می‌بردند، بی‌شک آن جهان، به رویایی دست نیافتنی که میلیارد‌ها انسان در انتظارش هستند، نزدیک‌تر می‌بود.
روز است. امروز. نمیدانیم کجاست. امروز سیاوش در قلب همه است. شب است. گور را پُر کرده‌اند. مردم رفته‌اند. به دنبال کالبدی دیگر. آرزو‌ها اما، همیشه زنده‌اند و خاطرات همیشه آنجا؛ و آرزو‌هایی بزرگ برای موسیقی ایران در راه. راه‌هایی تازه برای فرهنگ و زمانه خود.
نخستین بار که نام «سعادت» را شنیدم، زمانی بود که کتاب «زندگی میکل آنژ» نوشته رومن رولان، به ترجمه زیبای او را که انتشارات «کتاب‌های جیبی» در سال ۱۳۴۶ منتشر کرده بود، می‌خواندم
