سریعالقلم بر ضرورت مدیریت اختلافها تأکید میکند و نمونه چین را مثال میزند که توانسته اغلب منازعات خود را بدون جنگ حل کند. او ضعف ایران را در «فرآیندگرایی» میداند و معتقد است، فرهنگ سیاسی کشور بیشتر به آیندهنگری و آرمانگرایی متکی است تا به فرآیندهای عملی و تدریجی.