در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۹ مطلب
در روزگاری نه‌چندان دور، در قلب تهرانِ رو به مدرنیته، سینما آتلانتیک با شکوهی خیره‌کننده گشوده شد؛ بنایی پیشرو در خاورمیانه که به نماد عصر طلایی سینمای ایران بدل شد. آتلانتیک، با پرده عظیم و صدای استریوفونیک، نه‌فقط مکانی برای تماشای فیلم، که آیینه‌ای از رؤیاهای شهری در آستانه جهانی‌شدن بود؛ رؤیایی که در تب‌وتاب انقلاب ۵۷ در آتش سوخت و نامش به «آفریقا» تغییر یافت، اما خاطره‌اش هنوز روشن است.
رئیس‌جمهور آمریکا گفت: «این ریاست‌جمهوری بسیار قدرتمندتری نسبت به دفعه اول است، اما دفعه اول هم کار‌های عظیمی انجام دادم. دفعه اول، من برای بقا می‌جنگیدم و برای اداره کشور می‌جنگیدم. این بار برای کمک به جهان و برای کمک به کشور می‌جنگم. می‌دانید، این یک ریاست‌جمهوری بسیار متفاوت است.»
مجله آتلانتیک پیام‌های تازه‌ای را از گروه گفتگوی سیگنال، از جمله از مقامات ارشد آمریکایی در مورد جزئیات عملیاتی طرح‌های بمباران یمن منتشر کرد.
به طور جداگانه، در شورای امنیت سازمان ملل متحد، کشور‌های عضو ناتو نظیر فرانسه، آلمان، انگلستان، بلژیک، و لهستان، قطعنامه‌ای را برای محکوم کردن حمله ترکیه به سوریه ارائه کردند. با این حال، ترکیه در آنجا یک متحد داشت. خنده دار است که آمریکا به عنوان عضوی از ناتو (سازمانی که ریشه در رقابت‌های جنگ سرد دارد)، به روسیه (بازمانده و نماینده اصلی شوروی) پیوست و از تایید این قطعنامه خودداری ورزید.
زمانیکه در چهارم آوریل 1949، 12 وزیر امور خارجه موسس ائتلاف پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) در واشنگتن دی.سی، پایتخت آمریکا گردهم آمدند تا این معاهده را امضا کنند، پرزیدنت هری ترومن در آن ساعات سخنرانی تعیین‌کننده‌ای را ایراد کرد: ما به مشکلات تاریخ که مردان گرفتارش هستند، اعتقادی نداریم. در زمان کنونی، ما مردان شجاعی را دیده‌ایم که بر مشکلات و موانعی فائق آمده‌اند که به نظر غیرقابل عبور و شکست‌ناپذیر می‌آمدند؛ مردانی با نگرش و اشتیاقی که همچنان سرنوشت خود را تعیین می‌کنند.
